Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Μητρ. Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ:"Eἶναι ἀδύνατος ἡ ἕνωσις μέ τόν διεθνῆ ἐγκληματία καί ὑποκριτή Ρωμαιοκαθολικισμό "


Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29 Ἰουλίου 2011









Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Στήν ἔγκριτη ἐφημερίδα Gurdian δημοσιεύθηκε ἀνταπόκρι-σις ἀπό τό Δουβλῖνο, τήν Ἰρλανδική Πρωτεύουσα, γιά τήν ἐπίθεση πού ἐξαπέλυσε ὁ Ἰρλανδός Πρωθυπουργός Ἔντα Κένι ἀλλά καί τό Ἰρλανδικό Κοινοβούλιο μέ ψήφισμά του κατά τοῦ Βατικανοῦ καί τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς γιά τήν συγκάλυψη τρομακτικῶν σκανδάλων παιδεραστίας καί παρά φύσιν ἀσελγῶν πράξεων κατά ἀνηλίκων παίδων τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν Κληρικῶν ἀπό τήν Ῥωμαιοκαθολική Ἱεραρχία τῆς Ἰρλανδίας καί τό Βατικανό. Τό γνωστό σκάνδαλο Σμάϊθ προκάλεσε τό 1994 τήν κατάρρευση τοῦ κυβερνητικοῦ συνασπισμοῦ «Φιάνα Φάϊλ» καί τῶν Ἐργατικῶν. Τά χρόνια πού ἀκολούθησαν ἑκατοντάδες θύματα Ῥωμαιοκαθολικῶν Κληρικῶν προέβησαν σέ καταγγελίες δι’ ὅσα τραγικά ὑπέστησαν στάς χεῖρας των. Προσφάτως ἡ ἀνεξάρτητη ἐπιτροπή Κλόϊνι τοῦ Ἰρλανδικοῦ Κοινοβουλίου κατηγόρησε ἐπίσημα τήν Ἰρλανδική Ῥωμαιοκαθολική Ἱεραρχία ἀλλά καί τό Βατικανό ὅτι παρεμποδίζουν μεθοδικῶς τήν ἔρευνα ἐδῶ καί τρία χρόνια μολονότι ἔχουν δεσμευθεῖ δημόσια ὅτι θά συνεργαστοῦν μέ τίς ἀρχές προκειμένου νά ἐξιχνιαστοῦν τά εἰδεχθῆ καί φρικώδη ἐγκλήματα παιδεραστίας. Αὐτό ὡδήγησε τόν Πρωθυπουργό Ἔντα Κένι νά ἐκραγῆ μετ’ ὀργῆς ἐντός τοῦ Ἰρλανδικοῦ Κοινοβουλίου καί νά δηλώσει ὅτι: «δυστυχῶς ἀποκαλύφθηκαν ἡ δυσλειτουργία, ὁ ἐλιτισμός καί ὁ ναρκισσισμός πού κυριαρχοῦν στήν κουλτούρα τοῦ Βατικανοῦ». Ἡ Κυβέρνηση καί σύσσωμη ἡ ἀντιπολίτευση ἐνέκριναν ὁμοφώνως ψήφισμα πού κατηγορεῖ τό Βατικανό καί τήν Ρωμαιοκαθολική παρασυναγωγή ὅτι μεθοδικῶς καί ἀναισχύντως ἐμπόδισαν τήν ἀποκάλυψη τῶν ἐγκλημάτων παιδεραστίας πού συγκλονίζει τήν Ἰρλανδία, χώρα γνωστή γιά τήν πίστη της στόν Παπισμό. Ἡ μεταστροφή τῆς ὀργῆς ἀπό τήν ἐγχώρια Ἰρλανδική Ῥωμαιοκαθολική Ἱεραρχία πρός τό κέντρο τοῦ Παπισμοῦ, τό Βατικανό, ὀφείλεται καί σέ ἔγγραφο τοῦ Βατικανοῦ πρός τήν Ἰρλανδική Ῥωμαιοκαθολική Ἱεραρχία πού ἦρθε στό φῶς κατά τήν διάρκεια τῆς ἐρεύνης γιά τήν ὑπόθεση ἡ ὁποία διεξήχθη μέ ἐντολή τῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἰρλανδίας, ἔγγραφο τοῦ ἔτους 1997, ἐπί ἡμερῶν τοῦ προσφάτως «ὁσιοποιηθέντος» καί καταστάντος «μακαρίου» πάπα Ἰωάννου Παύλου τοῦ Β΄ μέ τό ὁποῖον καθορίζοντο οἱ διαδικασίες παραπομπῆς ὑποθέσεων κακοποιήσεως ἀνηλίκων μέ τοσοῦτον ἀναίσχυντον καί ἐλεεινόν προσδιορισμόν ὥστε νά χαρακτηρίζονται ἁπλῶς ὡς «κατευθυντήριες γραμμές».
Ὁ Ἰρλανδός Πρωθυπουργός Κένι δήλωσε στά Ἰρλανδικά ΜΜΕ ὅτι τό Σαββατοκύριακο πού πέρασε ἔλαβε χιλιάδες μηνύματα ὑποστηρίξεως γιά τήν στάση του. Ἀντιδρώντας στό ὁμόφωνο ψήφισμα τοῦ Ἰρλανδικοῦ Κοινοβουλίου πού καταδίκαζε τόν ρόλο τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἱεραρχίας καί τοῦ Βατικανοῦ στήν ὑπονόμευση τῶν θεσμῶν τῆς «προστασίας τῆς παιδικῆς ἡλικίας» τό Βατικανό ἀνεκάλεσε τόν Νούντσιό του ἀπό τήν Ἰρλανδία «Ἀρχιεπίσκοπο» Τζουζέπε Λεάντζα. Ἡ Κυβέρνηση ὅμως τῆς Ἰρλανδίας δήλωσε ὅτι δέν ἐκπλήσσεται ἀπό τήν ἀνάκληση τοῦ Νουντσίου ἀλλά περιμένει τό Βατικανό νά ἀπαντήσῃ στίς τρομακτικές κατηγορίες γιατί ἡ «Ἐκκλησία» ἔπαιξε ρόλο στήν συγκάλυψη τῆς σεξουαλικῆς κακοποίησης παιδιῶν.
Τά ἀνωτέρω φρικώδη καί εἰδεχθῆ δέν μᾶς ἐκπλήσσουν καί ἐμᾶς οὐδόλως, διότι ὥς καί παλαιότερον ἔχομε καί δημοσίᾳ διακηρύξει ὁ Ῥωμαιοκαθολικισμός καί ὁ Παπισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία Χριστοῦ ἀλλά πολιτικό-οἰκονομικό-θρησκευτικό σύστημα, ἐστερημένο τῆς Θ. χάριτος καί τῶν ζωοποιῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, τό ὁποῖον ἀδιαπτώτως καί διϊστορικῶς συνεχίζει τήν ἐγκληματική του διαδρομή καί πορεία καταπατώντας ἀσυστόλως τούς Θ. καί Ἱ. Κανόνας τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἐπιτάσσοντες καί ῥητῶς προβλέποντες τήν ἄμεσον καθαίρεσιν τῶν κανονικῶν ἐγκληματιῶν, νοθεύων τήν «παραδοθεῖσαν ἅπαξ τοῖς ἁγίοις πίστιν» καί εἰσάγων τήν ἐνδοκοσμική σκοπιμότητα καί μεταπτωτική φθορά  στόν πνευματικόν χῶρον, ὑποθάλπει τό κακούργημα τῆς παιδεραστίας παρά τίς φραστικές δῆθεν στηλιτεύσεις του. Ἡ πρόσφατος μάλιστα «ὁσιοποίησις» τοῦ καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς θητείας του ἐπιδοθέντος μετά πάσης ἐπιμελείας στήν συγκάλυψιν χιλιάδων ἀνά τόν κόσμον ἐγκλημάτων παιδεραστίας ἀπό τούς Ῥωμαιοκαθολικούς θρησκευτικούς λειτουργούς, πάπα Ἰωάννη Παύλου τοῦ Β΄ μετά πάσης τιμῆς καί μεγαλοπρεπείας στό Βατικανό ἀποδεικνύει ἐναργέστατα τό ἀμεταμέλητον τοῦ Ῥωμαιοκαθολικισμοῦ-Παπισμοῦ καί καθιστᾶ διά μίαν εἰσέτι φοράν πασίδηλον τό γεγονός ὅτι ἡ διαχρονική καί διϊστορική καταδολίευσις τοῦ Χριστιανικοῦ καί Εὐαγγελικοῦ μηνύματος ἀνά τήν ὑφήλιον, ὀφείλεται κατά βάσιν σ’ αὐτήν τήν ἐκτροπήν ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας πού συνέβη μέν τό 1054 μ.Χ. ἀλλά πού ἔμελλε νά ἀποβῆ ὁ ὀλετήρας ὁμοῦ μετά τῆς ψευδοῦς θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ τῆς πνευματικῆς εὐλογίας καί δυνατότητος τῆς ἀνθρωπότητος πού ἀπέρρευσε ἀπό τόν ζωοποιό Σταυρό καί τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ἐπιπρόσθετος ἀπόδειξις τῶν ἀνωτέρω ἀποτελεῖ ἡ κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ σημερινοῦ πάπα Βενεδίκτου 16ου στήν Κροατία στίς 4 καί 5 Ἰουνίου, ἰδιαιτέρα τιμή πού ἀπεδόθη στόν ἐγνωσμένο ἐγκληματία τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου καί πνευματικό ταγό τῶν φασιστῶν Οὐστάσι τῆς Κροατίας, Καρδινάλιο τοῦ Ζάγκρεμπ Ἀλοΐσιο Στέπινατς, ὁ ὁποῖος κατεδικάσθη γιά ἐσχάτη προδοσία καί ἐγκλήματα πολέμου καί παρά ταύτα ἀνεκηρύχθη ὡς δῆθεν «μακάριος» ἀπό τήν Ῥωμαιοκαθολική παρασυναγωγή καί τοῦ ὁποίου τήν εἰκόνα προσπαθεῖ νά ὡραιοποιήση τό περιοδικό «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (Μαΐου-Ἰουνίου 2011, τ.1069, σελ. 27-29), πού διευθύνεται ἀπό τόν Ἰησουΐτη κ. Θεόδωρο Κοντίδη καί κυκλοφορεῖται ἀπό τό «Ἰνστιτοῦτο Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν» πού ἑδρεύει ἐν Ἀθήναις (Μιχ. Βόδα 28), ὅταν τυγχάνει ἀπολύτως ἐξηκριβωμένον ἱστορικῶς ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἱερεῖς τῶν φασιστῶν Οὐστάσι πού δολοφόνησαν 800.000 ὀρθοδόξους Σέρβους κατά τήν διάρκεια τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς τῆς Γιουγκοσλαβίας ὑπήγοντο στόν «Ἀρχιεπίσκοπο» Ζάγκρεμπ Ἀλουΐσιο Στέπινατς καί ὅταν ὑφίσταται τό ἡμερολόγιο τοῦ Στέπινατς ὅπου ὁ ἴδιος ἰδιογράφως ὁμολογεῖ πλήρως τά θηριώδη ἐγκλήματα τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν ἐγκληματιῶν, τούς βιαίους ἐκλατινισμούς τῶν ὀρθοδόξων Σέρβων καί δηλώνει τό βύθιο μῖσος του κατά τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γράφοντας στίς 27 Μαρτίου 1941 σελ. 172, βιβλ. 4ο «Τό πνεῦμα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι κάτι τό τόσο τρομερό τό ὁποῖο μόνο ὁ παντοδύναμος καί παντογνώστης Θεός δύναται νά ἀνέχεται...» καί στίς 28 Μαρτίου 1941, σελ. 176, βιβλ. 4ο «Τό σχίσμα τῆς ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μεγαλύτερη κατάρα ἐν Εὐρώπῃ, σχεδόν μεγαλύτερη καί ἀπό τόν Προτεσταντισμό...». Καί αὐτό προσπάθησε νά διορθώσει ὁ ψευδοάγιος τοῦ Βατικανοῦ στυγνός ἐγκληματίας Ἀλοΐσιος Στέπινατς μέ τήν σφαγή 800.000 Ὀρθοδόξων Σέρβων.
Νά λοιπόν, γιατί εἶναι ἀδύνατος ἡ ἕνωσις μέ τόν διεθνῆ ἐγκληματία καί ὑποκριτή Ρωμαιοκαθολικισμό καί ἀλυσιτελής ὁ μετ’ αὐτοῦ διάλογος καί ἐμεῖς τά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ τῆς Μιᾶς , Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας θά πρέπει «οὔτε χαίρειν» σέ αὐτούς νά λέγωμε ὡς μᾶς συνιστᾶ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης διότι δέν θεωρῶ ὅτι ἔχωμεν ἐμεῖς περισσότερη ἀγάπη ἀπό τόν «μαθητή τῆς ἀγάπης». Ἡ μόνη ἀληθής ἕνωσις πού μπορεῖ νά γίνει εἶναι νά ἀποπτύσσουν οἱ κακόδοξοι τάς αἱρετικάς των δοξασίας καί εἰσηγήσεις τοῦ βυθίου δράκοντος καί νά ἐπανέλθουν ἐν πλήρη μετανοίᾳ στήν καλλιέλαιον τῆς Ἐκκλησίας ἐγκεντριζόμενοι σέ Αὐτήν. Ὅ,τιδήποτε ἄλλο εἶναι καταδικασμένο a priori σέ παταγώδη ἀποτυχία ὅπως καί τά ἀνωτέρω γεγονότα πασιδήλως ἀποδεικνύουν.
Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ



+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Οι παπικοί καρδινάλιοι με τα ράσα τους και οι ορθόδοξοι επίσκοποι... με τα κοστούμια τους (!)

   Οι παπικοί καρδινάλιοι με τα ράσα τους και οι ορθόδοξοι επίσκοποι... με τα κοστούμια τους !!!
ενώ δε νομίζουμε ότι είναι τυχαίο και το μέρος στο οποίο τραβήχτηκε η φωτογραφία καθώς ο πίνακας από πίσω τους απεικονίζει τον πάπα Παύλο ΣΤ' να δέχεται με ανοιχτές αγκάλες όλους τους "πλανεμένους" όλων των θρησκειών μεταξύ των οποίων και οι Ορθόδοξοι (!)


Βίαιος αποσχηματισμός και οικειοθελής μετασχηματισμός κληρικών
 
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης η επικράτηση αθεϊστικών κομμουνιστικών καθεστώτων συνοδεύτηκε από σκληρούς διωγμούς των Χριστιανών, κληρικών και λαϊκών. Όσοι κληρικοί δεν δολοφονήθηκαν ή δεν φυλακίστηκαν, αποσχηματίστηκαν βιαίως. Τους έκοψαν τα μακριά μαλλιά, τους ξύρισαν τα γένια και τους ανάγκασαν να ντύνονται με ενδύματα κοσμικών ανδρών. Οι πράξεις αυτές στόχευαν στον εξευτελισμό και την ταπείνωση των ορθόδοξων κληρικών.
Στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στις μέρες μας παρατηρείται ένα άλλο τουλάχιστον παράδοξο φαινόμενο. Ορθόδοξοι κληρικοί ανήκοντες στις Μητροπόλεις των ευρωπαϊκών χωρών συνηθίζουν με μεγάλη ευκολία να απεκδύονται το τιμημένο ράσο και να κάνουν επίσημες εμφανίσεις φορώντας κοστούμι... Χαρακτηριστικές δύο περιπτώσεις επισκόπων, ο Μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ και ο βοηθός επίσκοπος Σινώπης Αθηναγόρας. Και οι δύο, πρωτεργάτες σε πάσης φύσεως οικουμενιστικές δράσεις, εμφανίζονται συχνά με κοστούμι και μοναδικό εξωτερικό γνώρισμα της αρχιερωσύνης τους ένα κολάρο. Τραγελαφική τελευταία κοινή τους εμφάνιση στο Βατικανό όταν απεσταλμένοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την εορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου φωτογραφήθηκαν μαζί με καρδιναλίους του Πάπα φορώντας μόνο κοστούμι.

Ποια αλήθεια είναι η αιτία των μετασχηματισμών αυτών των κληρικών; Τι τους οδηγεί στην αποβολή του ράσου και την αντικατάστασή του από κοστούμι; Πρόκειται για ένα είδος ακραίας εκκοσμίκευσης; Ή μήπως αυτή η τακτική είναι μέρος του οικουμενιστικού χαμαιλεοντισμού*; Γιατί ως γνωστόν οι Οικουμενιστές συνηθίζουν να συμπεριφέρονται ως Ορθόδοξοι και παραδοσιακοί όταν βρίσκονται μεταξύ Ορθοδόξων, ως φιλοπαπικοί μεταξύ των Παπικών χωρίς να διστάζουν ακόμη και να προσκυνούν ταπεινά την δεξιά του Πάπα, ως προτεσταντίζοντες μεταξύ των Προτεσταντών κ.ο.κ.

Ίσως κάποιοι αντιτείνουν την γνωστή λαϊκή ρήση «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Συμφωνώ. Μόνο που ο ορθόδοξος παπάς δεν αποχωρίζεται τα ράσα του ποτέ.

*Ο χαμαιλέων ως γνωστόν είναι ερπετό το οποίο έχει την ικανότητα να αλλάζει χρώμα ανάλογα με τον περιβάλλον του.

Ιωάννης Μαρκάς, Επίσκοποι του Οικουμενικού Θρόνου "υπερβαίνουν τους Πατέρες" στην πράξη



ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
 «ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ» ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ 
Γράφει ο Ιωάννης Ν. Μαρκάς
Για μια ακόμη χρονιά το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, απέστειλε επίσημη αντιπροσωπεία στο Βατικανό, εξ αφορμής της «θρονικής» εορτής της ρωμαιοκαθολικής «εκκλησίας», στην εορτή δηλαδή των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η εν λόγω αντιπροσωπεία, η οποία αποτελούνταν απο τον Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ, Διευθυντή του Γραφείου της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υπεύθυνο για την παρακολούθηση των διαθρησκειακών διαλόγων, τον Επίσκοπο Σινώπης Αθηναγόρα, τον βοηθό Επίσκοπο του Μητροπολίτη Βελγίου και τον Αρχιμανδρίτη Μάξιμο, Πρωτοσύγκελλο της Μητροπόλεως Ελβετίας, έγινε δεκτή με ιδιαίτερες τιμές ακόμα και από τον ίδιο τον πάπα Βενέδικτο 16ο. Οι ορθόδοξοι μητροπολίτες με τη σειρά τους, καταγοητευμένοι προφανώς από τον «επίσκοπο» Ρώμης, έσπευσαν να ασπαστούν (!) την δεξιά του, αναγνωρίζοντάς τον ως κανονικό επίσκοπο μιας κανονικής εκκλησίας... Η ενέργειά τους αυτή, για όσους παρακολουθούν στενά τις εκδηλώσεις των οικουμενιστών, μόνο έκπληξη δεν προκάλεσε, αφού πρόκειται για ενέργειες που διαρκώς επαναλαμβάνονται τα τελευταία έτη. Οι ίδιοι όμως, όπως και το οικουμενικό πατριαρχείο που τους καλύπτει, δεν έχουν το σθένος να πληροφορήσουν τον πιστό λαό, για όλες αυτές τις κινήσεις που εκδηλώνουν στην πράξη. Αντιθέτως, συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τους πάντες λέγοντας συνεχώς το ίδιο «τροπάριο», ότι δηλαδή η εκκλησία «δεν πρέπει να είναι ναρκισσευόμενη και αποκλεισμένη από τις υπόλοιπες χριστιανικές ομολογίες», και ότι ως «κατέχουσα την αλήθεια πρέπει να δίδει τη μαρτυρία της στους ετερόδοξους και ετερόθρησκους».
Και για του λόγου το αληθές, ιδού πως «παίζουν» με τη νοημοσύνη μας οι οικουμενιστές, αρκεί να θυμηθούμε τί δήλωνε «καθησυχαστικά» ο ίδιος ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, τον Αύγουστο του 2008, στην Ιερή Κοινότητα του Αγίου Όρους: «η βαθυτάτη πεποίθηση ημών ότι ημείς έχομεν το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος και η ορθόδοξος εκκλησία είναι αυτή μόνη η μία αγία καθολική και αποστολική εκκλησία του Χριστού μάς δημιουργεί την υποχρέωσιν να είμεθα εν διαλόγω μετά των ετεροδόξων διά να φανερώσωμεν εις αυτούς τας ρίζας των και την πνευματικήν καταγωγήν των και να τους βοηθήσωμεν να επανεύρουν τον παλαιόν εν τη ακριβεία της πίστεως, της λατρείας και της ασκητικής πνευματικότητος εαυτόν των. Ουδέν θυσιάζομεν και τίποτε δεν απεμπολούμεν». Πώς όμως άραγε εννοεί ο παναγιώτατος αυτή «τη φανέρωση της ρίζας και της πνευματικής καταγωγής των ετεροδόξων», όταν ο ίδιος και οι απεσταλμένοι του, όλους αυτούς τους νομιμοποιούν και τους αποδέχονται ως «εκκλησίες» και «επισκόπους»; Μήπως ήρθε η ώρα επιτέλους να πάψει να ομιλεί διχαλωτά και να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι στους πιστούς; Διότι όσο συνεχίζει τοιούτος και οι όμοιοί του αυτόν τον ολισθηρό δρόμο που οδηγεί στην παναίρεση του οικουμενισμού, ας μην τους φταίνε μετά οι «φανατικοί» και οι «ζηλωτές», όπως χαρακτηρίζουν άπαντες όσους αντιδράνε σε αυτή την ολοφάνερη κοροϊδία. Είναι ποτέ δυνατόν ορθόδοξοι κληρικοί να φιλούν το χέρι του πάπα, τον οποίο οι Άγιοι Πατέρες έχουν κατατάξει στους αιρεσιάρχες της οικουμένης; Και όμως είναι, καθότι όλοι οι οικουμενιστές διαπνέονται από το εκσυγχρονιστικό δόγμα της «υπέρβασης των Πατέρων». Δηλαδή, αν απεμπολούσαμε και θυσιάζαμε, τί παραπάνω άραγε θα βλέπαμε;


ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ροκ Παπική «Λειτουργία» στην Πολωνία (!)

Πρόκειται για ένα καθολικό «ιερέα» στην Πολωνία, που συνοδεύεται από ένα ροκ συγκρότημα κατά τη διάρκεια της "λειτουργίας"
(μια ιδέα για να φέρει τους νέους ανθρώπους στην εκκλησία)
Τι άλλο θα ακούσουμε ;;;
Τι άλλο θα δούμε ;;;








Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Ομιλία – παρέμβαση του Αρχιμανδρίτη Αθανασίου Αναστασίου

Σύμφωνα με τις παρουσιάσεις του τοπικού τρικαλινού και καλαμπακιώτικου τύπου ο Προηγούμενος της Ιεράς Μονης Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου με την ομιλία του στό 1ο Πανκαλαμπακιώτικο χοροστάσι με μια ομιλία παρέμβαση έδωσε το σύνθημα της αντίστασης σε όλα τα επίπεδα αντίσταση στον αφελληνισμό και την απορθοδοξοποίηση, αντίσταση στήν Νέα Τάξη Πραγμάτων, την Νέα Εποχή καί τήν παγκοσμιοποίηση, αντίσταση στον ηλεκτρονικό ολοκληρωτισμό της κάρτας του πολίτη Αντίσταση και έπιστροφή. Επιστροφή στα ζωηφόρα νάματα, τις αρχές και τις αξίες της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας


Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου: "Ελληνες αντισταθείτε"
15-07-2011 10:51:36
Αρθρογράφος: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΚΟΛΑΣ
Σε σθεναρή και άκαμπτη αντίσταση σε όλα τα επίπεδα και προς κάθε κατεύθυνση κάλεσε όλους τους Έλληνες ο πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου, στην ομιλία του με θέμα «Παράδοση – Θρησκεία – Πολιτισμός», η οποία έγινε την Κυριακή, στο πλαίσιο του 1ου Πανκαλαμπακιώτικου Χοροστασιού.
Ο Πανοσιολογιότατος π. Αθανάσιος είπε χαρακτηριστικά ότι «επιβάλλεται αντίσταση στον αφελληνισμό και την παραχάραξη της ιστορίας μας, αντίσταση στην περιθωριοποίηση και τον υποβιβασμό των αρχών της πίστεως και της πατρίδος μας, αντίσταση στην ποδηγέτηση και τον έλεγχο των επιλογών και της συνειδήσεώς μας, αντίσταση στους σχεδιασμούς και τις επιβολές της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής και των εγχώριων εντολοδόχων τους. Αντίσταση οργανωμένη και όχι επιφανειακή, που θα στηρίζεται στον προσωπικό μας αγιασμό και τον αναβαπτισμό μας, στα νάματα της ελληνορθόδοξης παραδόσεώς μας. Αντίσταση οργανωμένη σε προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο».
Ο π. Αθανάσιος προκάλεσε αίσθηση με την αναφορά του σε δαίμονες της κολάσεως, οι οποίοι ξεχύθηκαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του Έλληνα την ορθόδοξη πίστη του και την εθνική του συνείδηση, έχοντας ως σκοπό τους την ολοκληρωτική υποδούλωση της πατρίδας μας και του λαού μας στους σχεδιασμούς της παγκοσμιοποίησης, της Νέας Τάξης Πραγμάτων κα της Νέας Εποχής, καθώς και με το κάλεσμά του να κάνουμε τα σπίτια μας κρυφά και νέα σχολειά, για να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τις παραδόσεις του γένους μας υποκαθιστώντας την πλημμελή σχολική εκπαίδευση που τους παρέχεται.
Αιχμή του δόρατος, για την βίαιη και άμεση υπαγωγή μας στον ηλεκτρονικό ολοκληρωτισμό που παρακολουθεί, χαρακτηρίζει, στιγματίζει και ενοχοποιεί ό,τι και όσους επιθυμεί, είπε πως είναι οι ηλεκτρονικές κάρτες και κυρίως η κάρτα του πολίτη, που συνιστά οξύτατη απειλή για τις ατομικές μας ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο π. Αθανάσιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην οικονομική ανέχεια της χώρας μας -η οποία είπε ότι τελεί υπό κατάρρευση, με μια κυβέρνηση υπό ξένη κηδεμονία και υπουργούς υπό επίβλεψη- με κύριους υπεύθυνους πολυεθνικές εταιρείες, οικονομικούς κολοσσούς, εταιρείες κατασκευής οπλικών συστημάτων, πανίσχυρα οικονομικά κέντρα και νεόκοπους κροίσους.
Ο πρώην Ηγούμενος του Μεγάλου Μετεώρου αναφέρθηκε και στις πρακτικές και τις μεθόδους αυτών που κινούν τα νήματα της ιστορίας του πλανήτη και παράγουν ιδεολογία και νοθευμένο τρόπο ζωής, «των διαφόρων, δηλαδή, κλειστών ομάδων προωθήσεως και ελέγχου της εξουσίας με πρωτοπόρους τον διεθνή σιωνισμό, την μασσωνία, τα οικονομικά λόμπυ των πολυεθνικών, τις λέσχες επιλεγμένων ατόμων, όπως η Μπίλντεμπεργκ, που κατασκευάζουν ηγέτες μαριονέτες, πειθήνεια εκτελεστικά όργανα δικά τους, πριν ακόμη οι λαοί τούς επιλέξουν και τούς ψηφίσουν», προσθέτοντας ότι μέσω αυτών των εκλεκτών και δοτών κυβερνά τον κόσμο μια πανίσχυρη πολιτική, οικονομική, κοινωνική και θρησκευτική ολιγαρχία.
Αναφερθείς στην κρίση που βιώνουμε ως έθνος, ο π. Αθανάσιος σημείωσε ότι πρόκειται πρωταρχικά για μία κρίση ταυτότητος, μια κρίση αυτοσυνειδησίας και αυτοπροσδιορισμού, στην οποία έχουμε οδηγηθεί διότι δεν αναζητούμε πλέον τις απαντήσεις, το νόημα και το σκοπό της ζωής μας στην πατροπαράδοτη ορθόδοξη πίστη μας, στη ζωή της Εκκλησίας, στην χάρη και τα μυστήριά της.
«Απεμπολίσαμε αρχές και αξίες, αλλάξαμε ήθη και συμπεριφορές, θέσαμε άλλους στόχους και προτεραιότητες, νοθεύσαμε τα μέσα και τις διαδικασίες, απωλέσαμε το μέτρο, εγκαταλείψαμε την χαρμολύπη. Βγάλαμε τον Θεό από την ζωή μας και επιχειρούμε να τον γνωρίσουμε με την ανθρώπινη λογική μας, η οποία φθάνει, όμως, στην ανάγκη της πίστεως, αλλά όχι, όμως, στον ίδιο τον Θεό», τόνισε χαρακτηριστικά.
Οδηγός στην ομιλία του π. Αθανασίου για την πορεία της παράδοσής μας ήταν ο Φώτης Κόντογλου, αναφορές του οποίου χρησιμοποίησε ο πρώην ηγούμενος πολλές φορές.


ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ


Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀ­να­στα­σί­ου
Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου
Ἁγίων Μετεώρων
Ὁμιλία στό Πανκαλαμπακιώτικο Χοροστάσι
10-7-2011
«ΠΑΡΑΔΟΣΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»
Δρόμοι πού χαράξαμε...γιά νά ἀκολουθοῦμε.

Σήμερα βγῆκα σέ χαρά, βγῆκα σέ πανηγύρι
ἀπ’ ὄξου ΄πό τή νἐκκλησιά κι πίσ’ ἀπ’ τ’ἅγιο βῆμα
κι’ ἄκουσα πού τό λέγανε, ψιλά τό τραγουδοῦσαν,
πού θέλ’ ἀλήθεια γιά νά ζῇ, ἰδῶ νά τραγουδάει
ἰδῶ νά κλαίει τά πάθια του νά χαίρη τίς χαρές του
(δημοτικό τραγούδι)


Ἀ­ξι­ό­τι­με κ. Δή­μαρ­χε, ἅ­γι­ε Πρω­το­σύγ­κελ­λε καί ἐκ­πρό­σω­πε τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του μας, ἅγιοι Καθηγούμενοι, σε­βα­στοί πα­τέ­ρες καί ὁ­σι­ώ­τα­τες ἀ­δελ­φές, ἀ­ξι­ό­τι­με κ. Ἀν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχα, ἀ­ξι­ό­τι­μοι κ.κ. πρώην Δήμαρχοι, Περιφερειακοί καί Δη­μο­τι­κοί Σύμ­βου­λοι, ἀ­ξι­ό­τι­μοι κ.κ. ἐκ­πρό­σω­ποι τῶν το­πι­κῶν ἀρ­χῶν καί φο­ρέ­ων, ἀ­γα­πη­τοί ἀ­δελ­φοί καί φί­λοι.
Πα­ρό­τι δέν εἴ­μα­στε, ἴ­σως, οἱ πλέ­ον ἁρ­μό­διοι γιά νά μι­λή­σου­με στήν ἀ­πο­ψι­νή ὁ­μή­γυ­ρη, ἀ­να­λά­βα­με, ὅ­μως, μέ χαρά καί προθυμία, τήν μι­κρή αὐ­τή εἰ­σή­γη­ση για­τί θε­ω­ροῦ­με ἰ­δι­αί­τε­ρα ση­μαν­τι­κή τήν συ­νάν­τη­ση αὐ­τή ὅ­λων τῶν χο­ρευ­τι­κῶν συγ­κρο­τη­μά­των τοῦ Δή­μου μας. Τό πα­ρα­δο­σια­κό αὐ­τό χο­ρο­στά­σι εἶ­ναι μιά νό­τα ἐλ­πί­δας καί ψυ­χι­κῆς ἀ­νά­τα­σης μέ­σα στήν δί­νη τῶν τρα­γι­κῶν στιγ­μῶν πού βι­ώ­νου­με στήν χώ­ρα μας. Εἶ­ναι τό ζων­τά­νε­μα τῆς μνή­μης καί τῆς συ­ναί­σθη­σης τοῦ ποι­οί πραγ­μα­τι­κά εἴ­μα­στε, τί ἔν­δο­ξη ἱ­στο­ρί­α κου­βα­λᾶ­με στούς ὤ­μους μας, τί πλοῦ­το πα­ρα­δο­σια­κό κα­τέ­χου­με, τί ἀ­κα­τα­μά­χη­τα πρό­τυ­πα ἡ­ρώ­ων καί μαρ­τύ­ρων ἀ­πο­τε­λοῦν τήν ἔμ­πνευ­ση καί τό πα­ρά­δειγ­μά μας.
Κι ὅ­λα αὐ­τά μᾶς τά προ­σφέ­ρουν τά δη­μο­τι­κά μας τρα­γού­δια καί οἱ λε­βέν­τι­κοι χο­ροί μας, ἡ ἀ­νε­πα­νά­λη­πτη αὐ­τή δι­α­χρο­νι­κή ζων­τα­νή ἔκ­φρα­ση τοῦ λα­οῦ μας, ὁ σφυγ­μός καί ἡ ἀ­να­πνο­ή τῆς φυ­λῆς μας· αὐ­τή πού ὕ­μνη­σε τίς δό­ξες καί τά ἀν­δρα­γα­θή­μα­τα τῶν ἀ­γω­νι­στῶν, πού ἀ­φουγ­κρά­στη­κε τόν πό­νο καί τήν ἀ­γω­νί­α τῶν δο­κι­μα­σμέ­νων, πού γλέν­τη­σε τίς χα­ρές, τά ἀρ­ρα­βω­νι­ά­σμα­τα καί τούς γά­μους, πού μοι­ρο­λό­γη­σε τήν σκλα­βιά καί τόν θά­να­το, πού ζων­τά­νε­ψε κά­θε κλα­δί καί ἀν­θό, κά­θε βου­νό καί ἀ­κρο­γιά­λι τῆς ἀ­πα­ρά­μιλ­λης καί μο­να­δι­κῆς ἑλ­λη­νι­κῆς φύ­σης.
Μέ μιά φρά­ση, ὅ­πως μᾶς τήν δι­α­τυ­πώ­νει ὁ κυρ-Φώτης ὁ Κόν­το­γλου, στά δη­μο­τι­κά μας τρα­γού­δια «δί­χως χαρ­τί καί δί­χως με­λά­νι τρα­γου­δι­όν­τα­νε ὅ­σα τρα­γου­δι­οῦν­ται, τό πῶς ἔρ­χε­ται ὁ ἄν­θρω­πος στόν κό­σμο, τό πῶς ἀ­γα­πᾶ, τό πῶς μα­κα­ρί­ζε­ται».
Ἡ ἀ­πο­ψι­νή ἐκ­δή­λω­ση, πού μέ τό­ση ἔμ­πνευ­ση καί με­ρά­κι δι­ορ­γα­νώ­νεται ἀπό τήν Δημοτική μας Ἀρχή, μᾶς δί­νει τήν εὐ­και­ρί­α, πα­ράλ­λη­λα μέ τήν ἀ­να­ψυ­χή, νά προ­βλη­μα­τι­σθοῦ­με καί νά φι­λο­σο­φή­σου­με γύ­ρω ἀ­πό τήν πα­ρά­δο­σή μας, τήν πίστη μας καί τόν πολιτισμό μας. Μᾶς δί­νει τήν εὐ­και­ρί­α νά ἀ­να­τρέ­ξου­ψε σέ μνῆ­μες καί βι­ώ­μα­τα ὡς ἐ­πί τό πλεῖ­στον ξε­θω­ρι­α­σμέ­να καί ἐγ­κα­τα­λελειμ­μέ­να. Μᾶς δί­νει τήν εὐ­και­ρί­α νά ἐ­πα­να­το­πο­θε­τη­θοῦ­με ἀ­πέ­ναν­τι στό χθές καί στό σή­με­ρα. Νά ἀ­να­ρω­τη­θοῦ­με καί νά ἀ­να­ζη­τή­σου­με τί εἶναι αὐ­τό πού μᾶς ἀ­πέ­κο­ψε ἀ­πό τά ζω­η­φό­ρα νά­μα­τα τῆς πα­ρα­δό­σε­ώς μας καί μᾶς ὁ­δή­γη­σε κε­νούς καί ἄ­νυ­δρους στήν τρα­γι­κό­τη­τα τῆς ἀλ­λο­τρι­ώ­σε­ως καί στήν δί­νη τῆς ἀ­νε­λέ­η­της κρί­σης, πού βι­ώ­νου­με στίς μέ­ρες μας.
Ἡ ἀ­πάν­τη­ση, βε­βαί­ως, σέ ἕ­να τό­σο κρί­σι­μο καί κα­θο­ρι­στι­κό ἐ­ρώ­τη­μα δέν θά μπο­ροῦ­σε νά δο­θεῖ καί νά ἐ­ξαν­τλη­θεῖ στά πλαί­σια τῆς ἀ­πο­ψι­νῆς ἀ­να­φο­ρᾶς μας. Βέ­βαι­ο, ὅ­μως, εἶ­ναι ὅ­τι ἡ σύγ­χρο­νη αὐ­τή καί πο­λύ­πλευ­ρη οἰ­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή, θρη­σκευ­τι­κή καί πο­λι­τι­κή κρί­ση πού βι­ώ­νου­με ὡς Ἕλ­λη­νες εἶ­ναι πρω­ταρ­χι­κά μί­α κρί­ση ταυ­τό­τη­τος· μιά κρί­ση αὐ­το­συ­νει­δη­σί­ας καί αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμοῦ. Μί­α σύγ­χυ­ση, δη­λα­δή, καί μί­α ἀμ­φι­σβή­τη­ση τῶν ἀρ­χῶν, τῶν πι­στευ­μά­των μας, τῶν προ­τε­ραι­ο­τή­των, τῶν στό­χων καί τῶν ἐ­πι­δι­ώ­ξε­ων πού θέ­του­με στήν ζω­ή μας καί τῶν τρό­πων πού χρη­σι­μο­πο­ιοῦ­με γιά νά τά ἐ­πι­τύ­χου­με. Μί­α ἀ­να­ζή­τη­ση καί μί­α ἀ­γω­νί­α γιά τά οὐ­σι­ώ­δη καί τά ση­μαν­τι­κά τῆς ζω­ῆς, γι’ αὐ­τά πού μᾶς δί­νουν χα­ρά, πού ξε­κου­ρά­ζουν καί γε­μί­ζουν τήν ψυ­χή μας, πού μᾶς προ­σφέ­ρουν σκο­πό καί νό­η­μα βί­ου, πού μᾶς χα­ρί­ζουν ἐν τέ­λει τήν εὐ­τυ­χί­α.
Τήν ἀ­πάν­τη­ση σέ ὅ­λα αὐ­τά τά ἐ­ρω­τή­μα­τα, ἐ­πί αἰ­ῶ­νες τώ­ρα, ὁ λα­ός μας εἶ­χε μά­θει νά τήν βρί­σκει στήν βί­ω­ση τῆς πα­ρα­δό­σε­ώς του. Εἶ­χε μά­θει νά τήν βρί­σκει στήν ἁ­πλό­τη­τα καί τήν ὀ­μορ­φιά τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς φύ­σε­ως· εἶ­χε μά­θει νά τήν βρί­σκει στήν ὀ­λι­γάρ­κεια καί τήν ἀ­σκη­τι­κό­τη­τα τοῦ ἀ­πέ­ριτ­του, μά καί ἀρχοντικοῦ βί­ου· στόν μό­χθο, τόν ἱ­δρώ­τα καί τήν τι­μι­ό­τη­τα γιά τήν ἐ­ξα­σφά­λι­ση τοῦ ἐ­πι­ού­σιου· στά στα­ρά­τα λό­για, τήν ντομ­προ­σύ­νη καί τήν εἰ­λι­κρί­νεια τῶν σχέ­σε­ων, στήν συμ­φω­νί­α κυ­ρί­ων· στίς ἀ­λη­θι­νές φι­λί­ες, τήν ἀν­θρω­πιά, τήν ἀδόλευτη καλωσύνη, τήν ζεστή ἀγάπη καί τήν πρόθυμη προσφορά· στά κα­θα­ρά μά­τια, σέ ἕ­να στορ­γι­κό βλέμ­μα, στό σφί­ξι­μο τῶν χε­ρι­ῶν· στίς ἐ­πο­χές πού ἦ­ταν ἀ­νοι­κτές οἱ καρ­δι­ές, τά σπί­τια καί οἱ γει­το­νι­ές· στήν ἀμόλευτη χαρά ἀπό τά ἁγνά ἀστεῖα, τά παραμύθια καί τά σοφά· στά καρδιακά δημοτικά τραγούδια καί στά ρωμαίικα γλέντια· στό φι­λό­τι­μο καί τήν ἀν­δρει­ο­σύ­νη, τόν πό­θο γιά τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α καί τήν ἀ­λη­θι­νή δη­μο­κρα­τί­α.
Τήν ἔβρισκε στίς κάτασπρες πεζοῦλες,
τίς ἀνθοστόλιστες αὐλές
καί τίς καταπράσινες καί σκιερές κληματαριές,
ὅπου οἱ παπποῦδες κι οἱ γιαγιές
μαζί μέ τίς κόρες, τίς νύφες καί τίς ἐγγονιές
τραγουδούσανε τά κάλλη καί τίς ὀμορφιές.
Εἶ­χε μά­θει, πρῶ­τα ἀ­π’ ὅ­λα, νά βρί­σκει τίς ἀ­παν­τή­σεις, τό νό­η­μα καί τόν σκο­πό τῆς ζω­ῆς του στήν πα­τρο­πα­ρά­δο­τη ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη του, στήν ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, στήν χά­ρη καί τά μυ­στή­ριά Της. Ὁ λα­ϊ­κός βί­ος τῶν Ἑλ­λή­νων ἦ­ταν πάν­το­τε ταυ­τι­σμέ­νος μέ τόν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό βί­ο. Ἡ δου­λειά καί ἡ σχό­λη του, ἡ γι­ορ­τή καί ἡ κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά του εἶχαν τήν ἀναφορά τους στό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Τά πα­νη­γύ­ρια του καί οἱ χα­ρές του ἦταν οἱ μνῆ­μες τῶν ἁ­γί­ων καί οἱ με­γά­λες γι­ορ­τές τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Τήν ἀ­να­ψυ­χή καί τήν ἀ­νά­παυ­σή του τήν ἔβρισκε στά ξωκ­κλή­σια καί τά μο­να­στη­ρά­κια, στίς Θεῖες Λειτουργίες, τίς ἀρτοκλασίες καί τίς λιτανεῖες.
Αὐ­τό πού, ἐ­πί­σης, γνώ­ρι­ζε κα­λά καί βί­ω­νε ὁ λα­ός μας –δι­δαγ­μέ­νος ἀ­πό τόν Ἀ­ρι­στο­τέ­λη ἀ­κό­μη καί τήν ἀρ­χαί­α ἑλ­λη­νι­κή σο­φί­α– ἦ­ταν ἡ αἴ­σθη­ση τοῦ μέ­τρου. Ἡ εὐ­λο­γη­μέ­νη, δη­λα­δή, καί πάν­το­τε ἐ­πι­τυ­χη­μέ­νη, με­σό­της· ἡ ἁ­πλό­τη­τα, ἡ λε­πτή ὀ­μορ­φιά, ἡ λι­τή καί ἀ­πέ­ρι­ττη ἔκ­φρα­ση· τό μεράκι καί ἡ φιλοκαλία σέ ὅλες τίς πτυχές τῆς τέχνης του· τό μέ­τρο στήν ζω­ή, στίς ἀ­πο­λαύ­σεις, στίς δρα­στη­ρι­ό­τη­τες, στίς ἐκ­δη­λώ­σεις, στίς ἐ­πι­δι­ώ­ξεις, στά κέρ­δη.
Αὐ­τό τό μέ­τρο στήν ὀρ­θο­δο­ξί­α ἐκ­φρά­ζε­ται μέ τήν χαρ­μο­λύ­πη, μέ τήν σταυ­ρο­α­να­στά­σι­μη πο­ρεί­α τοῦ κά­θε ἀν­θρώ­που, μέ τήν καρ­τε­ρι­κό­τη­τα καί τήν ὑ­πο­μο­νή στίς δο­κι­μα­σί­ες καί τίς θλί­ψεις. Ἐκ­φρά­ζε­ται μέ τήν συμ­φι­λί­ω­ση καί τήν ὑπομονή στίς δυ­σκο­λί­ες καί τόν πό­νο, μέ τήν ἀ­να­κά­λυ­ψη τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ νο­ή­μα­τος τοῦ πό­νου, πού πάντοτε εἶ­ναι ὠ­φέ­λι­μος καί εὐ­ερ­γε­τι­κός γιά τήν ζω­ή μας.
«Ἐ­κεῖ­νο πού τούς μά­γευ­ε -ἔ­λε­γε ὁ Κόν­το­γλου γιά τούς ἁ­πλούς ἀν­θρώ­πους τοῦ λα­οῦ μας- ἤ­τα­νε ἡ ἐλ­πί­δα τῆς ἀ­θα­να­σί­ας πού βγαί­νει ἀ­πό τήν ὀρ­θο­δο­ξί­α καί πού τά σκε­πά­ζει ὅ­λα μέ τήν χα­ρού­με­νη πνο­ή της. Ἡ χα­ρά τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἕ­να ἄν­θος πού φυ­τρώ­νει μο­νά­χα στίς καρ­δι­ές πού πο­νοῦν». Καί ὅπως μᾶς λέει καί ὁ σύγχρονος Γέροντας Μωϋσῆς Ἁγιορείτης: «ὁ πόνος εἶναι τό χνῶτο τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας».
Τί­πο­τε, ἄλ­λω­στε, δέν εἶ­ναι μο­νό­πλευ­ρο καί μο­νο­δι­ά­στα­το στήν ζω­ή μας. Ὅ­λα ἐ­ναλ­λάσ­σον­ται καί ἀλ­λη­λο­πε­ρι­χω­ροῦν­ται, ὅ­λα ἔρ­χον­ται καί πα­ρέρ­χον­ται. Δό­ξα καί πά­θος, χα­ρά καί θλί­ψη, ἀ­νά­παυ­ση καί πό­νος, ἡ­δο­νή καί ὀ­δύ­νη, πλοῦ­τος καί πτω­χεί­α, εὐ­τυ­χί­α καί δυ­στυ­χί­α ἀλ­λη­λο­δι­α­δέ­χον­ται ἡ μί­α τήν ἄλ­λη μέ­σα στήν ζω­ή καί τήν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας. Δροῦ­νε καί συ­νυ­πάρ­χουν μέ­σα στίς ἴ­δι­ες στιγ­μές, ἀ­φή­νον­τας κά­θε φο­ρά τήν δι­κή τους γλυ­κιά ἤ πι­κρή αἴ­σθη­ση. Ἡ ἀ­πο­λυ­το­ποί­η­ση, ὅ­μως, αὐ­τῶν τῶν αἰ­σθη­μά­των καί τῶν κα­τα­στά­σε­ων ὁ­δη­γεῖ στήν μι­ζέ­ρια καί τόν μα­ρα­σμό, πού συ­ναν­τοῦ­με στούς νε­ο­έλ­λη­νες. «Γι­’ αὐ­τούς, ἔ­γρα­φε ὁ Κόν­το­γλου, ἡ λύ­πη εἶ­ναι λύ­πη, δη­λα­δή ἕ­να πρᾶγ­μα πι­κρό κι­’ ἀ­πελ­πι­στι­κό, κ’ ἡ χα­ρά εἶ­ναι χα­ρά, ἕ­να πρᾶγ­μα εὐ­χά­ρι­στο, πού ἱ­κα­νο­ποι­εῖ τόν ἐ­γω­ι­σμό τους. Δέν εἶ­ναι σέ θέ­ση νά κα­τα­λά­βουν τόν Δαυ­ΐδ, πού λέ­γει στόν Κύ­ριο: «ἐν θλί­ψει ἐ­πλά­τυ­νάς με», δη­λα­δή «μέ τήν θλί­ψη ἄ­νοι­ξες τήν καρ­διά μου».
Ἐ­δῶ βρί­σκε­ται, πι­στεύ­ου­με, ἡ βα­σι­κή αἰ­τί­α τῆς σύγ­χρο­νης ἀ­πα­ξί­ας καί πα­ρακ­μῆς, πού βι­ώ­νου­με ὡς λα­ός καί ὡς χώ­ρα. Ἀ­πεμ­πο­λί­σα­με ἀρ­χές καί ἀ­ξί­ες, ἀλ­λά­ξα­με ἤ­θη καί συμ­πε­ρι­φο­ρές, θέ­σα­με ἄλ­λους στό­χους καί προ­τε­ραι­ό­τη­τες, νο­θεύ­σα­με τά μέ­σα καί τίς δι­α­δι­κα­σί­ες, ἀ­πω­λέ­σα­με τό μέ­τρο, ἐγ­κα­τα­λεί­ψα­με τήν χαρ­μο­λύ­πη. Βγά­λα­με τόν Θε­ό ἀ­πό τήν ζω­ή μας καί ἐ­πι­χει­ροῦ­με νά τόν γνω­ρί­σου­με μέ τήν ἀν­θρώ­πι­νη λο­γι­κή μας, ἡ ὁ­ποί­α φθά­νει, ὅ­μως, στήν ἀ­νάγ­κη τῆς πί­στε­ως, ἀλ­λά ὄ­χι στόν ἴ­διο τόν Θε­ό. Τόν Θε­ό τόν γνω­ρί­ζου­με μέ τόν νοῦ καί τήν καρ­διά.
Καί γί­να­με κο­πι­ώ­δεις ἐκ­ζη­τη­τές τοῦ εὔ­κο­λου καί γρή­γο­ρου καί πολ­λές φο­ρές ἀ­θέ­μι­του κέρ­δους, τῆς εὐ­μά­ρειας, τῆς ἄ­νε­σης, τῆς εὐ­κο­λί­ας, τῆς κα­λο­πέ­ρα­σης, τοῦ κα­τα­να­λω­τι­σμοῦ. Πο­δο­πα­τή­σα­με ἀρ­χές, θε­σμούς, δί­και­α, γρα­πτούς καί ἄ­γρα­φους νό­μους, φι­λί­ες, οἰ­κο­γέ­νει­ες, ἀν­θρώ­πους. Κλει­στή­κα­με στόν ἑ­αυ­τό μας, στόν ἀ­το­μι­σμό μας, στό ἰ­δι­ω­τι­κό μας συμ­φέ­ρον. Ἀ­πο­κο­πή­κα­με ἀ­πό τούς οἰ­κεί­ους μας, τούς συ­να­δέλ­φους μας, τούς γεί­το­νές μας, τούς συν­το­πί­τες μας. Γί­να­με ἀγ­χώ­δεις, νευ­ρι­κοί, ἄ­φι­λοι, μο­νί­μως βι­α­στι­κοί, κου­ρα­στι­κοί καί κου­ρα­σμέ­νοι. Γί­να­με ἀ­λα­ζό­νες, αὐ­τάρ­κεις καί μο­νί­μως αὐ­το­δι­και­ω­μέ­νοι.
Κι ὅ­λα αὐ­τά μέ τί­μη­μα τήν ἀ­πώ­λεια τοῦ ἴ­διου τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας, τῆς συ­νει­δή­σε­ώς μας, τῆς ψυ­χι­κῆς μας ἠ­ρε­μί­ας καί ἰ­σορ­ρο­πί­ας, τῆς προ­σω­πι­κῆς, οἰ­κο­γε­νεια­κῆς καί κοι­νω­νι­κῆς μας γα­λή­νης καί εὐ­τυ­χί­ας.
Ξορ­κί­σα­με ἀ­πό τήν ζω­ή μας τόν πό­νο καί τήν θλί­ψη καί κάθε τί πού μᾶς θυμίζει τόν θάνατο, ἀν­τι­πα­ρήλ­θα­με τόν κό­πο καί τήν προ­σπά­θεια, ὀρ­θώ­σα­με γύ­ρω μας χάρ­τι­νους πύρ­γους μιᾶς ἐ­πί­πλα­στης εὐ­η­με­ρί­ας καί μί­ας εἰ­κο­νι­κῆς εὐ­τυ­χί­ας. Μιᾶς εὐ­τυ­χί­ας καί μιᾶς εὐ­η­με­ρί­ας, πού ἐ­ξαν­τλεῖ­ται σέ οἰ­κο­νο­μι­κά με­γέ­θη καί τε­χνι­κή πρό­ο­δο, μέ ἐ­λά­χι­στο ἀν­τί­κρι­σμα στήν ψυ­χι­κή μας χα­ρά καί τήν προ­σω­πι­κή ἀ­να­κού­φι­ση καί ἐσωτερική μας ἀνάπαυση. Με­γα­λώ­νου­με τά παι­διά μας μέ μο­να­δι­κή καί μό­νι­μη μέ­ρι­μνα τήν ἐγ­κε­φα­λι­κή μόρ­φω­ση, ἀ­φή­νον­τας ἀ­τρο­φι­κή καί δι­ψα­σμέ­νη τήν ψυ­χή τους.
Ξεχά­σα­με τήν πα­ρά­δο­σή μας, ξεχά­σα­με τήν πί­στη μας, ξεχά­σα­με τήν Ἑλ­λά­δα! Για­τί, ὅ­πως μᾶς λέ­ει ὁ Κόν­το­γλου: «Ὅ­ποι­ος με­τρᾶ τήν εὐ­τυ­χί­α καί τήν χα­ρά τῆς ζω­ῆς μέ τά χον­τρο­ει­δῆ μέ­τρα τῆς ὑ­λι­κῆς κα­λο­πέ­ρα­σης, δέν θά κα­τα­λά­βει τί­πο­τα ἀ­π’ τήν Ἑλ­λά­δα».
Ὁ κυρ-Φώ­της ὁ Κόν­το­γλου ὑ­πῆρ­ξε ἕ­νας ἀ­πό τούς γνη­σι­ό­τε­ρους ἐκ­φρα­στές τῆς ἑλ­λη­νορ­θο­δό­ξου πα­ρα­δό­σε­ώς μας, τήν ὁ­ποί­α εἶ­χε ὡς κύ­ριο θέ­μα στό συγ­γρα­φι­κό καί καλ­λι­τε­χνι­κό του ἔρ­γο, ἀ­γω­νί­στη­κε ὅ­σο λί­γοι γιά τήν προ­ά­σπι­ση καί τήν ἀ­να­βί­ω­σή της στη­λι­τεύ­ον­τας τήν ξε­νο­μα­νί­α καί τόν μι­μη­τι­σμό, ἀλ­λά κυ­ρί­ως τή­ρη­σε πι­στά τίς ἀρ­χές καί τίς ἀ­ξί­ες της στόν προ­σω­πι­κό του βί­ο μέ­χρι τό τέ­λος τῆς ζω­ῆς του. Γι’ αὐ­τό καί τόν χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με ὡς ὁ­δη­γό μας στήν ἀ­πο­ψι­νή μας πε­ρι­ή­γη­ση στήν πο­ρεί­α τῆς πα­ρα­δό­σε­ώς μας.
Ἔ­γρα­φε, λοι­πόν, μέ δι­ο­ρα­τι­κό­τη­τα, ἐ­δῶ καί μι­σό αἰ­ώ­να πε­ρί­που, προ­φη­τεύ­ον­τας σχε­δόν τήν σύγ­χρο­νη τρα­γι­κή μας δι­ο­λί­σθη­ση καί κρί­ση:
«Ἡ ψευ­τιά καί ὁ πνευ­μα­τι­κός ἐκ­φυ­λι­σμός ἁ­πλώ­νει μέ­ρα μέ τήν ἡ­μέ­ρα ἀ­πά­νω στούς Ἕλ­λη­νες καί τούς πα­ρα­μορ­φώ­νει. Ἕ­ναν λα­ό πού ξε­χω­ρί­ζει ἀ­νά­με­σα σ’ ὅ­λα τά ἔ­θνη καί πού εἶ­ναι γε­μά­τος πνευ­μα­τι­κή ὑ­γεί­α, πᾶ­με νά τόν κά­νου­με ἐ­μεῖς, οἱ λο­γῆς-λο­γῆς κα­λα­μα­ρά­δες, κι οἱ ἄλ­λοι γραμ­μα­τι­ζού­με­νοι, σα­χλόν, χω­ρίς πνευ­μα­τι­κό νεῦ­ρο, χω­ρίς πνευ­μα­τι­κή ἀν­δρο­πρέ­πεια, χω­ρίς χα­ρα­κτῆ­ρα».
Εἶ­ναι ἡ σύγ­χρο­νη λαί­λα­πα τῆς ὑ­πο­τέ­λειας, τῆς ξε­νο­μα­νί­ας, τοῦ ρα­γι­α­δι­σμοῦ καί τοῦ γραι­κυ­λι­σμοῦ πού βι­ώ­νου­με στίς μέ­ρες μας. Τό σύν­δρο­μο τοῦ δῆ­θεν ἐκ­συγ­χρο­νι­σμοῦ καί τῆς ψευ­το­δι­α­νό­η­σης, πού ἔ­χει ἀλ­λο­τρι­ώ­σει τήν λε­γό­με­νη «πνευ­μα­τι­κή ἡ­γε­σί­α» τοῦ τό­που μας καί τήν ὁ­δη­γεῖ στήν ἄρ­νη­ση τοῦ ἱ­στο­ρι­κοῦ μας πα­ρελ­θόν­τος, στήν ἀ­πώ­λεια τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς μας μνή­μης καί τῆς ἐ­θνι­κῆς μας αὐ­το­συ­νει­δη­σί­ας, στήν ἀ­πα­ξί­ω­ση τῶν ἀρ­χῶν καί τῶν ἰ­δα­νι­κῶν τῆς πα­ρα­δό­σε­ώς μας καί τῆς φυ­λῆς μας.
Ἡ ζω­ή τοῦ Ἕλ­λη­να ἔ­χει ζυ­μω­θεῖ μέ τήν πα­τρο­γο­νι­κή πί­στη του, τήν ἁ­γί­α Ὀρ­θο­δο­ξί­α, τήν «πε­ρι­βε­βλη­μέ­νη ὡς πορ­φύ­ραν καὶ βύσ­σον» τά αἵ­μα­τα τῶν μαρ­τύ­ρων προ­γό­νων του. Ἔ­χει ζυ­μω­θεῖ μέ τήν ἀ­γά­πη γιά τήν πα­τρί­δα του, τό πά­θος καί τόν πό­θο του γιά τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α, τήν θυ­σί­α καί τήν αὐ­τα­πάρ­νη­ση γιά τήν κα­τά­κτη­ση καί τήν προ­ά­σπι­σή της.
Αὐ­τός εἶ­ναι καί ὁ λό­γος πού ὅ­λοι οἱ δαί­μο­νες τῆς κο­λά­σε­ως ξε­χύ­θη­καν νά ξε­ρι­ζώ­σουν ἀ­πό τήν ψυ­χή τοῦ Ἕλ­λη­να τήν ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη του καί τήν ἐ­θνι­κή του συ­νεί­δη­ση. Πό­λε­μος κα­τά τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί τοῦ Κλή­ρου, εἰ­ρω­νεί­α τῆς εὐ­σέ­βειας, ὑ­πο­βάθ­μι­ση τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς γλώσ­σας, ἐ­ξάρ­θρω­ση τῆς ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξης παι­δεί­ας, πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­ση καί ἀλ­λοί­ω­ση τῆς πνευ­μα­τι­κῆς κουλ­τού­ρας καί τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ μας καί κά­θε ἄλ­λο ἀν­τί­θε­ο καί ἀν­τε­θνι­κό σχέ­διο μπῆ­κε σ᾿ ἐ­φαρ­μο­γή.
Εἶ­ναι γνω­στές, ἄλλωστε, ἀ­πό πο­λύ πα­λιά οἱ πρα­κτι­κές καί οἱ μέ­θο­δοι αὐ­τῶν πού κι­νοῦν τά νή­μα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας τοῦ πλα­νή­τη καί παράγουν ἰδεολογία καί νοθευμένο τρόπο ζωῆς, τῶν δι­α­φό­ρων, δηλαδή, κλει­στῶν ὁ­μά­δων προ­ω­θή­σε­ως καί ἐ­λέγ­χου τῆς ἐ­ξου­σί­ας μέ πρω­το­πό­ρους τόν δι­ε­θνή σι­ω­νι­σμό, τήν μασ­σω­νί­α, τά οἰ­κο­νο­μι­κά λόμ­πυ τῶν πο­λυ­ε­θνι­κῶν, τίς λέ­σχες ἐ­πι­λεγ­μέ­νων ἀ­τό­μων, ὅ­πως ἡ Μπίλ­ντεμ­περγκ, πού κα­τα­σκευά­ζουν ἡ­γέ­τες μα­ρι­ο­νέ­τες, πει­θή­νια ἐ­κτε­λε­στι­κά ὄρ­γα­να δι­κά τους, πρίν ἀ­κό­μη οἱ λα­οί τούς ἐ­πι­λέ­ξουν καί τούς ψη­φί­σουν. Προ­ε­πι­λέ­γουν καί προ­κα­τα­σκευά­ζουν, ἔ­τσι, τό πο­λι­τι­κό, κοι­νω­νι­κό, οἰ­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα, τό σύγ­χρο­νο παγ­κό­σμιο κα­τε­στη­μέ­νο πού ἐ­πι­βάλ­λουν στόν κό­σμο. Μέ­σῳ αὐ­τῶν τῶν ἐ­κλε­κτῶν καί δο­τῶν ἡ­γε­τῶν κυ­βερ­νᾶ τόν κό­σμο μιά πα­νί­σχυ­ρη πο­λι­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή καί θρη­σκευ­τι­κή ὀλι­γαρ­χί­α.
Σέ οἰ­κο­νο­μι­κό ἐ­πί­πε­δο, πο­λυ­ε­θνι­κές ἑ­ται­ρεῖ­ες, οἰ­κο­νο­μι­κοί κο­λοσ­σοί, ἑ­ται­ρεῖ­ες κα­τα­σκευ­ῆς ὁ­πλι­κῶν συ­στη­μά­των, πα­νί­σχυ­ρα οἰ­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρον­τα καί νε­ό­κο­ποι κροί­σοι ἔ­χουν ἤ­δη ἀ­να­λά­βει καί δι­εκ­πε­ραι­ώ­νουν τήν οἰ­κο­νο­μι­κή παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση μέ­σῳ τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς ἐκ­με­τάλ­λευ­σης καί ἐ­ξα­θλί­ω­σης τῶν ἀ­σθε­νέ­στε­ρων ἀ­πό τούς οἰ­κο­νο­μι­κά ἰ­σχυ­ρούς. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό καί ἀν­τι­προ­σω­πευ­τι­κό πα­ρά­δειγ­μα ἡ οἰ­κο­νο­μι­κή ἀ­νέ­χεια στήν ὁ­ποί­α ἔ­χουν ὁ­δη­γή­σει τήν χώ­ρα μας, μέ μιά Ἑλ­λά­δα ὑ­πό κα­τάρ­ρευ­ση, μέ μιά κυ­βέρ­νη­ση ὑ­πό ξέ­νη κη­δε­μο­νί­α καί ὑ­πουρ­γούς ὑ­πό ἐ­πί­βλε­ψη.
Ὁ σκο­πός τους εἶ­ναι ὁ­ρα­τός καί προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νος: πρό­κει­ται γιά τήν σα­φή καί ὀρ­γα­νω­μέ­νη ἐ­πι­δί­ω­ξη ὄ­χι γιά τήν ἁ­πλή ἔν­τα­ξη, ἀλ­λά γιά τήν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κή ὑ­πο­δού­λω­ση τῆς πα­τρί­δος μας καί τοῦ λα­οῦ μας στούς σχε­δια­σμούς τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί τῆς Νέ­ας ἐ­πο­χῆς, γιά τήν ἔν­τα­ξη καί τήν δέ­σμευ­σή μας στήν γι­γαν­τια­ία αὐ­τή πο­λι­τι­στι­κή, θρη­σκευ­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, ἐ­θνι­κή καί οἰ­κο­νο­μι­κή χο­ά­νη πού ὁ­μο­γε­νο­ποι­εῖ, νω­θεύ­ει, με­ταλ­λάσ­σει, πα­ρα­λύ­ει, ἀ­πο­δυ­να­μώ­νει καί ἀ­πο­συν­θέ­τει θε­σμούς, πι­στεύ­μα­τα, πα­ρα­δό­σεις, πο­λι­τι­σμούς, ἤ­θη, ἀρ­χές, ἀ­ξί­ες, ἐ­θνό­τη­τες, λα­ούς καί πα­τρί­δες.
Γιά τήν βί­αι­η καί ἄ­με­ση ὑ­πα­γω­γή μας στόν ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό πού πα­ρα­κο­λου­θεῖ, χα­ρα­κτη­ρί­ζει, στιγ­μα­τί­ζει καί ἐ­νο­χο­ποι­εῖ ὅ,τι καί ὅ­σους ἐ­πι­θυ­μεῖ, ὅ,τι καί ὅ­σους ἀν­τι­δροῦν καί ἀν­τι­τάσ­σον­ται στίς ἐ­πι­τα­γές του, γιά τόν βί­αι­ο καί ἄ­με­σο ἐγ­κλει­σμό μας στήν νέ­α παγ­κό­σμια ἠ­λε­κτρο­νι­κή φυ­λα­κή.
Μέ αἰχμή τοῦ δόρατος τίς ἠλεκτρονικές κάρτες καί κυρίως τήν κάρτα τοῦ πολίτη, πού συνιστᾶ ὀξύτατη ἀπειλή γιά τίς ἀτομικές μας ἐλευθερίες καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα μᾶς ὁδηγοῦν ὡς ἀ­γέ­λη στό με­γά­λο παγ­κό­σμιο ἠ­λε­κτρο­νι­κό μαν­τρί.
Ἄς ξέ­ρουν, ὅμως, οἱ ἀρ­χι­τέ­κτο­νες τῆς Νέ­ας Τά­ξης πραγ­μά­των, πού κρί­νουν μό­νο μέ τό μυα­λό καί τά νού­με­ρα, ὅ­τι «ἡ τύ­χη μᾶς ἔ­χει πάν­το­τε ὀ­λί­γους. Ὅ­τι ἀρ­χή καί τέ­λος, πα­λαι­ό­θεν καί ὡς τώ­ρα, ὅ­λα τά θε­ριά πο­λε­μοῦν νά μᾶς φᾶ­νε καί δέ μπο­ροῦ­νε. Τρῶ­νε ἀ­πό μᾶς καί μέ­νει καί μα­γιά». (Μα­κρυ­γιά­ννης)
«Μα­κά­ριος» λοι­πόν «ὁ λα­ός ὁ γι­νώ­σκων ἀ­λα­λαγ­μόν», ὅ­πως λέ­γει ὁ Ψαλ­μός (Ψαλμ. Πη΄ (πθ΄­), 16). Χα­ρά δη­λα­δή στό λα­ό πού ξέ­ρει νά γι­ορ­τά­ζει τά με­γά­λα γε­γο­νό­τα τῆς Ἱ­στο­ρί­ας του. Νά με­θᾶ ἡ ψυ­χή του ἀ­πό ἐ­θνι­κή ὑ­πε­ρη­φά­νεια. Νά κά­νει ἆ­σμα καί παιᾶ­να τούς ἡ­ρω­ϊ­σμούς καί τίς θυ­σί­ες τῆς ψυ­χῆς του. Νά δι­δά­σκει τήν ἀν­δρεί­α καί τή φι­λο­πα­τρί­α τῶν προ­γό­νων του καί νά φρο­νη­μα­τί­ζει τίς γε­νε­ές πού ἔρ­χον­ται. Νά ἐμ­πνέ­ε­ται καί νά ἀ­να­ζω­ο­γο­νεῖ­ται ἀ­πό τίς πα­ρα­δό­σεις καί τίς πα­ρα­κα­τα­θῆ­κες τους. Νά τι­μᾶ καί νά δι­α­τη­ρεῖ τά ἤ­θη καί τά ἔ­θι­μά τους. Ὁ λα­ός αὐ­τός δέν χά­νε­ται ἀ­πό τό πρό­σω­πο τῆς γῆς. Δι­ό­τι ἔ­χει προ­ο­ρι­σμό στή ζω­ή καί ἔ­χει νά ἐ­πι­τε­λέ­σει ἔρ­γο στήν Ἱ­στο­ρί­α.
Καί εἶ­ναι πα­ρή­γο­ρο τό γε­γο­νός ὅ­τι ἀ­κό­μη καί μέ­σα ἀ­πό αὐ­τή τήν τρα­γι­κή κα­τά­στα­ση τῶν ἡ­με­ρῶν μας, μέ­σα ἀ­πό τά σκο­τει­νά σύν­νε­φα τοῦ ἐ­φη­συ­χα­σμοῦ, τῆς εὐ­μά­ρειας, τῆς εὐ­δαι­μο­νί­ας, τῆς ἄ­νε­σης, τῆς εὐ­ζω­ΐ­ας καί τῆς αὐ­τάρ­κειας· μέ­σα ἀ­πό τά σκο­τει­νά σύν­νε­φα τῆς λη­σμο­σύ­νης, τῆς ἄρ­νη­σης καί τῆς ἀ­πα­ξί­ας, θερ­μαί­νει ἀ­κό­μη καί φω­το­δο­τεῖ ἡ ἠ­λι­α­χτί­δα τῆς ἐλ­πί­δας καί τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς.
Τό σύν­θη­μα μᾶς τό δί­νει καί πά­λι ὁ κυρ-Φώ­της ὁ Κόν­το­γλου: «Ὅ­σοι ἀ­πο­μεί­να­με πι­στοὶ στὴν πα­ρά­δο­ση, ὅ­σοι δὲν ἀρ­νη­θή­κα­με τὸ γά­λα ποὺ βυ­ζά­ξα­με, ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε, ἄλ­λος ἐ­δῶ, ἄλ­λος ἐ­κεῖ, κα­τα­πά­νω στὴν ψευ­τιά. Κα­τα­πά­νω σ᾿ αὐ­τοὺς ποὺ θέ­λου­νε την Ἑλ­λά­δα ἕ­να κου­φά­ρι χω­ρὶς ψυ­χή, ἕ­να λου­λού­δι χω­ρὶς μυ­ρου­διά».
Ἐ­πι­βάλ­λε­ται, λοιπόν, σθε­να­ρή καί ἄ­καμ­πτη ἀν­τί­στα­ση σέ ὅ­λα τά ἐ­πί­πε­δα καί πρός κά­θε κα­τεύ­θυν­ση. Ἀν­τί­στα­ση στόν ἀ­φελ­λη­νι­σμό καί τήν πα­ρα­χά­ρα­ξη τῆς ἱ­στο­ρί­ας μας, ἀν­τί­στα­ση στήν πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­ση καί τόν ὑ­πο­βι­βα­σμό τῶν ἀρ­χῶν τῆς πί­στε­ως καί τῆς πα­τρί­δος μας, ἀν­τί­στα­ση στήν πο­δη­γέ­τη­ση καί τόν ἔ­λεγ­χο τῶν ἐ­πι­λο­γῶν καί τῆς συ­νει­δή­σε­ώς μας, ἀν­τί­στα­ση στούς σχε­δια­σμούς καί τίς ἐ­πι­βο­λές τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καί τῶν ἐγχώριων ἐντολοδόχων τους.
Ἀν­τί­στα­ση ὀρ­γα­νω­μέ­νη καί ὄ­χι ἐ­πι­φα­νεια­κή, πού θά στη­ρί­ζε­ται στόν προ­σω­πι­κό μας ἁ­για­σμό καί τόν ἀ­να­βα­πτι­σμό μας, στά νά­μα­τα τῆς ἑλ­λη­νορ­θο­δό­ξου πα­ρα­δό­σε­ώς μας. Ἀν­τί­στα­ση ὀρ­γα­νω­μέ­νη σέ προ­σω­πι­κό, οἰ­κο­γε­νεια­κό, ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κό καί κοι­νω­νι­κό ἐ­πί­πε­δο.
Ἄς κά­νου­με τά σπί­τια μας κρυ­φά καί νέ­α σχο­λειά κι ἄς γα­λου­χή­σου­με τά παι­διά μας μέ τίς πα­ρα­δό­σεις τοῦ γέ­νους μας ὑ­πο­κα­θι­στών­τας ἐ­μεῖς τήν πλημ­με­λή σχο­λι­κή ἐκ­παί­δευ­ση πού τούς πα­ρέ­χε­ται. Νά προ­βά­λου­με στά παι­διά μας τά πρό­τυ­πα τῶν ἁ­γί­ων καί τῶν ἡ­ρώ­ων μας, νά τούς ἐμ­πνεύ­σου­με τήν φι­λο­πα­τρί­α, νά τούς δι­δά­ξου­με σω­στά τήν γλώσ­σα μας καί τήν ἱ­στο­ρί­α μας.
Νά τούς δι­δά­ξου­με τό ἀ­λη­θι­νό νό­η­μα καί τόν σκο­πό τῆς ζω­ῆς μας, πού εἶ­ναι ὁ οὐ­ρα­νός, ἡ πραγ­μα­τι­κή δη­λα­δή καί μό­νι­μη πα­τρί­δα μας. Σέ αὐ­τή τήν πρό­σκαι­ρη ζω­ή εἴ­μα­στε, ἄλ­λω­στε, ὁ­δί­τες καί ὄ­χι κά­τοι­κοι καί ἔ­νοι­κοι τῆς γῆς. Γι’ αὐ­τό καί θά πρέ­πει νά πο­ρευ­ό­μα­στε ἐ­δῶ μέ τήν προ­ο­πτι­κή τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τος.
Ὅ­λη, ἄλ­λω­στε, ἡ φι­λο­σο­φί­α, ἡ κουλ­τού­ρα, ὁ πο­λι­τι­σμός, ἡ θε­ο­λο­γί­α καί ἡ ἀν­θρω­πο­λο­γί­α τῆς ἑλ­λη­νορ­θο­δό­ξου πα­ρα­δό­σε­ώς μας συν­τεί­νουν πάν­το­τε καί ἐμ­πνέ­ουν τήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα, τήν ἄ­κτι­στη Δό­ξα καί Χά­ρη τοῦ Θε­οῦ, τήν κα­τά χά­ριν θέ­ω­ση τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προ­σώ­που. Αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι πού ξε­χω­ρί­ζει τήν πα­ρά­δο­σή μας ἀ­πό τίς ἀν­τί­στοι­χες πα­ρα­δό­σεις καί τούς πο­λι­τι­σμούς τῶν ἄλ­λων λα­ῶν, ὅ­τι μᾶς προ­σφέ­ρει τόν ἱ­δα­νι­κό­τε­ρο σκο­πό καί τόν ὑ­ψη­λό­τε­ρο προ­ο­ρι­σμό τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ζω­ῆς.

Ἀξιότιμε κ. Δήμαρχε,
Κα­τα­κλεί­ον­τας θά θέ­λα­με νά σᾶς συγ­χα­ροῦ­με ἐκ καρ­δί­ας γιά τήν ἀ­πο­ψι­νή σας ἐμ­πνευ­σμέ­νη καί ἰ­δι­αί­τε­ρα ση­μαν­τι­κή πρω­το­βου­λί­α καί νά σᾶς εὐ­χα­ρι­στή­σου­με γιά τήν τι­μή πού μᾶς κά­να­­τε νά μᾶς ὁ­ρί­σε­τε ὡς εἰ­ση­γη­τή.
Πα­ρα­κα­λοῦ­με τώ­ρα τούς χο­ρευ­τές καί τούς ὀρ­γα­νο­παῖ­κτες νά βγά­λουν ὅ­λη τήν τέ­χνη καί τό με­ρά­κι τους γιά νά εὐ­φρά­νουν καί νά ξε­κου­ρά­σουν τίς πο­νε­μέ­νες καί κου­ρα­σμέ­νες ψυ­χές μας, νά μᾶς φυ­γα­δεύ­σουν ἀ­πό τήν μέ­ρι­μνα καί τήν στε­νο­χώ­ρια τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας καί τῆς ἐ­πι­και­ρό­τη­τας καί νά μᾶς τα­ξι­δέ­ψουν νο­σταλ­γι­κά στίς ὄ­μορ­φες καί εὐ­τυ­χι­σμέ­νες στιγ­μές τοῦ πα­ρελ­θόν­τος.


 



Διαβάστε μερικά από τα άρθρα : ΕΡΕΥΝΑ, kalabakacity, ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Ιωάννης Τάτσης: Οι Οικουμενιστές εκδηλώνουν την υποτέλειά τους στον Πάπα

Οι Οικουμενιστές εκδηλώνουν την υποτέλειά τους στον Πάπα

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Τέλος Ιουνίου και επί τη ευκαιρία του εορτασμού της μνήμης των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο Βατικανό αφίχθη αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως προβλέπει η εθιμοτυπία που καθιέρωσαν τα τελευταία χρόνια Λατίνοι και Οικουμενιστές. Κατά την επίσημη συνάντηση της πατριαρχικής αντιπροσωπείας με τον Πάπα ο επικεφαλής της, Μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ υποκλίθηκε και ασπάστηκε τη δεξιά του Πάπα. Ομοίως στην παπική «λειτουργία» την επόμενη ημέρα ο βοηθός επίσκοπος Σινώπης Αθηναγόρας, μέλος και αυτός της πατριαρχικής αντιπροσωπείας, ασπάστηκε τη δεξιά του Πάπα, όπως φαίνεται σε φωτογραφία που δημοσίευσε το ιστολόγιο “Ακτίνες”.
Απροκάλυπτα πλέον οι Οικουμενιστές εκδηλώνουν την αφοσίωση και υποταγή τους στον Πάπα...Δεν αντιλαμβάνονται ότι με υποκλίσεις και χειροφιλήματα παρέχουν πλήρη εκκλησιαστική αναγνώριση στον Πάπα; Δεν κατανοούν ότι ο Πάπας τους έχει πλέον, μεταφορικά και κυριολεκτικά, του χεριού του; Και επιτέλους, τι γυρεύουν ορθόδοξοι επίσκοποι σε παπική «λειτουργία»; Αναγνωρίζουν ως έγκυρη τη Λειτουργία που τελεί ο Πάπας; Αν ναι, γιατί δεν κοινωνούν μαζί του από το ίδιο Ποτήριο; Αν όχι, ποια σημασία έχει η παρουσία τους σε μυστήριο που τελείται από αιρετικούς, παρά τις απαγορευτικές προβλέψεις των ιερών Κανόνων;

Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο Πάπας και οι Λατίνοι όσο και οι Οικουμενιστές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι μεταξύ τους αλληλοαναγνωρίσεις δεν γίνονται αποδεκτές ούτε επικυρώνονται από τον πιστό ορθόδοξο κλήρο και λαό που είναι τα μέλη του σώματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η υποτέλεια των Οικουμενιστών στον Πάπα δεν είναι υποτέλεια των Ορθοδόξων σε αυτόν. Οι Ορθόδοξοι στο πρόσωπο του Πάπα διακρίνουμε μόνο έναν διαστρεβλωτή της Πίστης, που την αλλοιώνει πρωτίστως με την παναίρεση του filioque, έναν εγωιστή αιρετικό που απαιτεί για την αφεντιά του πρωτείο και αλάθητο, τον μεγαλύτερο αιρετικό ηγέτη της εποχής μας, τον αρχηγό της κακοδοξίας του Παπισμού. Οι ψευτοαγάπες των Οικουμενιστών δεν μπορούν να υπερκεράσουν το μέγεθος της πλάνης και της αποστασίας των Λατίνων από την Αλήθεια που μας αποκάλυψε ο Κύριος και μας κληροδότησαν οι Απόστολοι, οι Σύνοδοι και οι Πατέρες.


  Ο Μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ υποκλίνεται και ασπάζεται τη δεξιά του Πάπα 


ο Επίσκοπος Σινώπης Αθηναγόρας, βοηθός Επίσκοπος του Μητροπολίτη Βελγίου υποκλίνεται και ασπάζεται τη δεξιά του Πάπα.

ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΕΔΏ : 1
                                                       2

Ιωάννης Τάτσης: Όταν η βολιώτικη μεταπατερικότητα συνάντησε τον φαναριώτικο οικουμενισμό

Όταν η βολιώτικη μεταπατερικότητα συνάντησε τον φαναριώτικο οικουμενισμό



του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Αρχές Ιουλίου ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος και η περί αυτόν πατρομάχος Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών του Βόλου επισκέφτηκαν το Φανάρι. Οι προσφωνήσεις που αντηλλάγησαν μεταξύ του Μητροπολίτου Δημητριάδος, του Οικουμενικού Πατριάρχη, του Συντονιστή της Ακαδημίας αλλά και του παρόντος στην επίσκεψη Μητροπολίτου Περγάμου φανερώνουν περίτρανα ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο όχι απλώς παρέχει κάλυψη αλλά στηρίζει ολόθερμα τις δράσεις και τις θέσεις της πατρομάχου Ακαδημίας του Βόλου. Η στενή σχέση μεταξύ των δύο, Πατριαρχείου και Ακαδημίας, είχε γίνει γνωστή και κατά το παρελθόν, αυτή όμως τη φορά επιβεβαιώθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο.
Αναμφίβολα μεταξύ του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Ακαδημίας του Βόλου υπάρχει ομοιότητα, κοινή προοπτική, κοινή φιλοσοφία και μία κοινή οδός, που όμως βρίσκεται μακριά από την οδό των αγίων Πατέρων... Και οι δύο εμφανίζουν ένα «σύγχρονο» πρόσωπο, πρωτοτυπούν σε νεωτερισμούς και καινοτομούν επικίνδυνα και αντιπατερικά. Η μεταπατερική θεολογία της Ακαδημίας που ρητά αμφισβητεί τους αγίους Πατέρες και κάνει λόγο για υπέρβασή τους εξυπηρετεί πλήρως τον οικουμενιστικό βηματισμό του Φαναρίου που πορεύεται έξω από τα όρια που έθεσαν οι άγιοι Πατέρες στις σχέσεις με τους αιρετικούς ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους. Στα πλαίσια μιας μεταπατερικής θεολογίας και πράξης Κανόνες ιεροί και διδάγματα Συνόδων και Πατέρων μπορούν εύκολα να καταπατηθούν προκειμένου να χτίσουμε τη «νέα Ορθοδοξία» του διαλόγου και της οικουμενιστικής αγάπης.

Η μεταπατερικότητα ως σύμπτωμα της νεωτεριστικής διανοητικής φιλοσοφίας των πρωτεργατών της Ακαδημίας του Βόλου αποτελεί θεωρητικό θεμέλιο της ακολουθούμενης κατά τα τελευταία χρόνια οικουμενιστικής πορείας των Φαναριωτών. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή το Φανάρι δεν παρέλειψε να αποστείλει εισηγητές στα συνέδρια του Βόλου, ακόμη και τον κύριο εκπρόσωπο του και πρόεδρο όλων των οικουμενι(στι)κών δράσεων Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη.

Βολιώτικη μεταπατερικότητα και φαναριώτικος οικουμενισμός είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όταν λοιπόν συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι των δύο αυτών ομάδων είχαν πολλά να πούνε. Πόσο μοιάζουν τελικά μεταξύ τους! Έχουν μάλιστα αντιληφθεί ότι από τα αγρυπνούντα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν διαφεύγει η ομοιότητά τους, γι’ αυτό έσπευσαν και οι μεν και οι δε να καταδικάσουν τους συκοφάντες του έργου τους που είναι κοινοί! Αντί όμως της ψευδούς κατηγορίας περί συκοφαντιών που δήθεν δέχονται, θα ήταν καλύτερα μόνοι τους να κάνουν σύγκριση της «θεολογίας» και της εκκλησιαστικής τους πράξης με την πατερική Θεολογία και ζωή για να διαπιστώσουν την απόσταση που τους χωρίζει από την διαχρονική ορθόδοξη παράδοση. Κι αν δεν έχει πλήρως αμβλυνθεί το ορθόδοξο αισθητήριό τους ας οδεύσουν στο εξής επόμενοι τοις αγίοις πατράσι.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Και ο επίσκοπος Σινώπης Αθηναγόρας υποκλίνεται και ασπάζεται τη δεξιά του Πάπα (!)




Την Τετάρτη, 29 Ιουνίου 2011, αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου παρέστη στη Λειτουργία που τελέστηκε από τον Πάπα Βενεδίκτο ΙΣΤ’ στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, στη μνήμη των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Στη φωτογραφία , ο Επίσκοπος Σινώπης Αθηναγόρας, βοηθός Επίσκοπος του Μητροπολίτη Βελγίου υποκλίνεται και ασπάζεται τη δεξιά του Πάπα.


ΑΚΤΙΝΕΣ

Απάντηση του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για τη Μασωνία

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 12ῃ Ἰουλίου 2011

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Τό Ν.Π.Ι.Δ. Τεκτονικόν Ἵδρυμα καί ἡ ἐν Ἀθήναις λειτουργούσα ὡς ἕνωσις προσώπων «Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος» ὡς αὐτοαποκαλεῖται, κατέθεσαν ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, (Τμῆμα 4ο) παρεμβάσεις - ὑπομνήματα διά τοῦ νομικοῦ των παραστάτου πού ταυτοχρόνως τυγχάνει καί «Μεγάλος Διδάσκαλος τῆς Στοᾶς» ὡς τόν ἀποκαλοῦν κατά τῆς ἐλαχιστότητος μου διά τήν ἀπόρριψι τῆς ἀπό 23/4/2010 αἰτήσεως μου περί ἀκυρώσεως τῆς παραλείψεως τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν νά προκαλέσει τήν ἔκδοσι Προεδρικοῦ Διατάγματος κατ’ ἐφαρμογή τοῦ ἄρθρου 118 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος διά τήν διάλυσι τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος...Στίς ἀνωτέρω παρεμβάσεις-ὑπομνήματα παρ’ ὅτι στήν αἴτησί μου κατ’ οὐδενός προσώπου κατεφέρθην, ἐκτρέπονται εἰς ἀπαραδέκτους κατά τοῦ προσώπου μου ὕβρεις ἀποδίδοντάς μου «μισαλοδοξία, σκοταδισμό, μεσαιωνισμό, φανατισμό καί φονταμενταλισμό» καθώς καί δῆθεν ἰδιοτέλεια καί συγκεκριμένως ὅτι διά τῆς αἰτήσεώς μου καί τῶν κατά τῆς μασονίας «ἀναχρονιστικῶν καί ἀντιδραστικῶν δηλώσεών μου καί τά ἑκάστοτε ξεσπάσματά μου» ἐπιδιώκω νά ἀναδειχθῶ στήν κορυφή τῆς Ἱεραρχίας, ὡς καί ὅτι χάρι δῆθεν «ἐντυπωσιασμοῦ καί πρός ὄφελος προσωπικῶν φιλοδοξιῶν» ἤσκησα τήν ἔνδικο αἴτησι πρός διάλυσι τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος «τελῶν ἐν συγχύσει καί ἐλαυνόμενος ὑπό φανατισμοῦ».

Ἐπί τῶν ἀνωτέρω παρεμβάσεων θά εἴπομε πλεῖστα ὅσα ἐνώπιον τοῦ ΣτΕ καί θά ἀποδείξωμε πλήρως τό βάσιμο τῆς αἰτήσεώς μας. Ὑποχρεούμεθα ὅμως ἔνεκεν τῆς ἀληθείας ἐξωδίκως νά ἀπαντήσωμε εἰς τά πλήρη ἀντιφάσεων κείμενα τῆς Μεγάλης Στοᾶς.

1. Τό «Τεκτονικό Ἵδρυμα» πρός «εὐόδωσι ἔργων εὐποιΐας ἰδίᾳ δέ περιθάλψεως ἐνδεῶν καί μορφώσεως ἀπόρων παίδων» καί ἡ «Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος» κατά τό δικόγραφον σελ. 5 τοῦ «Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος» οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μεταξύ των παρά μόνον ὅτι: «Τό Συμβούλιο τῆς Μ. Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος ἐκλεγόμενο ἀνά τριετία ὑπό τῶν ἀντιπροσώπων τῶν ἐν Ἑλλάδι Τεκτονικῶν Στοῶν ἀποτελεῖ ταυτόχρονα τήν διοίκηση τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος». Ἄν αὐτό δἐν ἀποτελεῖ ὑψίστη διακήρυξη καί παραδοχή ὅτι τό Τεκτονικό Ἵδρυμα εἶναι τό νομικό προσωπεῖο τῆς Μ. Στοᾶς τότε δεδικαιολογημένως θεωρεῖται ἡ Ἑλληνική Πολιτεία ὅτι πάσχει ἀπό κρετινισμό ἀνεχομένη ἐπί δεκαετίες τάς ψευδολογίας τῆς Μ. Στοᾶς.

2. Εἰς τά ἀνωτέρω κείμενα ἐπιμελῶς ἀποκρύπτεται ὅτι ἡ Ἑλληνική ἔννομος τάξις μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 2069/1969 ἀπόφαση τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν τελεσίδικο καί ἀμετάκλητο καταστᾶσα ἔχει κρίνει, μέ ἀφορμήν τήν ἀναγνώρισι τοῦ Σωματείου ὑπό τήν ἐπωνυμία «Ἑλληνικό Τεκτονικό Τάγμα Δήλιος Ἀπόλλων» ὅτι ὁ Τεκτονισμός – Μασονισμός ἀποτελεῖ «θρησκεία μή γνωστή κατά τό Σύνταγμα ἡ ὁποία ἔχει κρύφια δόγματα μέ μυστική ὀργάνωσι ἐν γένει, πού ἀντίκειται εἰς τά χρηστά ἤθη καί εἰς τό σύνολο τῶν κανόνων τούς ὁποίους ὑπαγορεύει ἡ ρυθμίζουσα τήν σύγχρονον κοινωνικήν διαβίωσιν ἠθική ἔτι δέ καί εἰς τήν δημοσίαν τάξιν». Συνεπῶς ἡ Ἑλληνική Δικαιοσύνη ἔχει τελεσιδίκως καί ἀμετακλήτως κρίνει ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι «ἰδίᾳ θρησκεία μέ κρύφια δόγματα» καί ἑπομένως τά φληναφήματα τῆς «Μ. Στοᾶς» πίπτουν στό κενό.

3. Μήπως μπορεῖ ὁ ὑπογράφων τάς παρεμβάσεις «Μ. Διδάσκαλος» κ. Ν. Βουργίδης νά μᾶς ἐξηγήσει ἐφ’ ὅσον ὡς ἰσχυρίζεται ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι θρησκεία ἀλλά «κλειστή ὀργάνωσις γιά τήν πνευματική καί ἠθική αὐτοβελτίωσι, τήν ἐλεύθερη ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας, τήν μετοχή σέ ὑψηλότερες σφαῖρες σκέψεων καί ἀντιλήψεων καί τόν εὐγενῆ ἀγώνα», ποῖα θέση ἔχουν σέ μία τέτοια διαδικασία θρησκευτικαί τελεταί μιμούμεναι τήν ἐκκλησιαστική τελετουργία ὡς ἡ υἱοθεσία λυκιδέως ἤ τεκτονικό βάπτισμα, ἡ τελετή συζυγικῆς ἀναγνωρίσεως ἤ τεκτονικός γάμος, τό τεκτονικό μνημόσυνο, τά ἐγκαίνια τεκτονικοῦ ναοῦ, ἡ τεκτονική ἱερατική τάξις-σεβάσμιοι, ὁ ἐντός τοῦ Τεκτονικοῦ Ναοῦ βωμός-θυσιαστήριο, αἱ ἰδιαίτεραι μυήσεις, τά τελετουργικά τυπικά, αἱ τεκτονικαί ἀγάπαι, ὁ ἑορτασμός τῶν δύο ἡλιοστασίων, χειμερινοῦ καί θερινοῦ μετά θρησκευτικῶν συμποσιῶν καί εὐωχιῶν;

4. Δέν ἀποτελεῖ ὑψίστην ἀντίφασιν νά ἰσχυρίζεται ἡ Μ. Στοά τῆς Ἑλλάδος ἐν σελίδι 17 ὅτι: «οἱ Ἕλληνες Τέκτονες στήν συντριπτική τους πλειοψηφία λατρεύουν τόν ἐν Τριάδι ἀληθινόν Θεόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» ὅταν ἐν σελίδι 4 τοῦ ὑπομνήματος τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος ἀναφέρεται ὅτι «ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχει καταδικάσει τόν Τεκτονισμόν «ὡς μυσταγωγικόν σύστημα ὅπερ ὑπομιμνήσκει τάς παλαιάς μυστηρικάς θρησκείας καί λατρείας καί εἶναι θρησκεία μυστηριακή ὅλως διάφορος ... καί ξένη τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας». Ἑπομένως ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία ἔχει καταδικάσει τήν Μασονία ὡς «ἀντίχριστον» θρησκεία πῶς οἱ Τέκτονες μετέχουν τῆς «Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας»;

5. Στίς δύο παρεμβάσεις ἀποπειρᾶται ἡ Μ. Στοά νά ἀπομειώσει πλήρως τά στήν αἴτησί μου ἀναφερόμενα συγκλονιστικά στοιχεῖα διά τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτεται ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι καθαρή σατανολατρεία καί ὅτι ὁ κρυπτογραφικά ἀναφερόμενος ἴδιος «Θεός» της, «Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.)» εἶναι ὁ Ἑωσφόρος καί ἀναφέρομαι ἐκτός τῶν ἄλλων στό ἐντός τῆς Στοᾶς κυκλοφορηθέν βιβλίο: «Ἑπτά τεκτονικαί ὁμιλίαι εἰς 18ον» τοῦ ἐπί 30 ὁλόκληρα χρόνια Διευθυντοῦ τοῦ τεκτονικοῦ περιοδικοῦ «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ» καί τοῦ Θεοσοφικοῦ περιοδικοῦ «ΙΛΙΣΟΣ» Κωστή Μελισσαρόπουλου «Ἡ ἔννοια τοῦ Μ.•.Α.•. τοῦ Συμπ.•.». Ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος κατέχων τόν «ὕψιστον» 33ο βαθμό τοῦ Τεκτονισμοῦ γράφει προεισαγωγικά: «Ὁ Συμβολικός Τεκτονισμός τηρεῖ σκόπιμο ἀοριστία σχε¬τικῶς μέ τήν ἔννοια καί τήν φύσι τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος. Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀπό τοῦ Α' βα¬θμοῦ διακηρύσσει ὅτι ἀφήνει εἰς ἕκαστον τήν ἐλευθερία τῶν δοξασιῶν του καί οὐδέν θέτει ὅριον ἐν τῇ ἀναζη¬τήσει τῆς Ἀληθείας. Ἀναγνωρίζει ὅμως καί διακηρύττει τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο δέν καθορίζει, ἀλλ' ὀνομάζει «Μέγαν Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος», συνοψίζων τά πρός Αὐτόν καθήκοντα εἰς τό «Σέβας». Ἐάν ἐπιστήσωμεν τήν προσοχήν μας εἰς τήν ἔννοιαν τῆς λέξεως «Ἀρχιτέκτων», ἴσως παρατηρήσωμεν ὅτι οἱ ἀρχιτέ¬κτονες δέν δημιουργοῦν ἐκ τοῦ μή ὄντος, ἀλλά χρησιμο¬ποιοῦν ὑπάρχοντα ὑλικά, διευθετοῦντες αὐτά συμφώνως πρός σχέδιον τό ὁποῖον ἔχουν καταρτίσει. Ὁ Συμβολικός Τεκτονισμός, τηρεῖ σκόπιμον ἀοριστίαν σχετικῶς μέ τήν ἔννοιαν καί τήν φύσιν τοῦ Μεγάλου 'Αρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος... Ἐν τούτοις πλήν τῶν ἐπισήμων Τυπικῶν, ὑπάρχει καί «ἡ πλή¬ρης παράδοσις τοῦ Γ΄ Βαθμοῦ», ἡ ὁποία ἀναφέρει πολ¬λά καί περίεργα. Εἶμαι ὑποχρεωμένος γράφει ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος, «νά τά ὑπενθυμίσω σ' ἐκείνους οἱ ὁποίοι τά γνωρίζουν καί νά τά ἐκθέσω σ' ἐκείνους οἱ ὁποίοι τυχόν τά ἀγνοοῦν. Καί θά προσπαθήσω νά δώσω τήν ἑρμηνείαν των. Ἀναφέρει, λοιπόν, ἡ πλήρης παράδοσις τοῦ Γ’ βαθμοῦ ὅτι ὁ ἄγγελος τοῦ φωτός Ἐβλίς, (ὁ Ἑωσφόρος) τό Πνεῦμα τοῦ Πυρός, ἠράσθη τῆς Εὔας, ἥτις ἐνέδωσεν εἰς τόν ἔρωτά του καί οὕτω ἐγεννήθη ὁ Κάϊν, ἀπείρως ὑπέρτερος τοῦ Ἄβελ. Ὅτι ὁ Θεός Ἀδωνάϊ, (ὁ ἀληθής Τρισυπόστατος Θεός) φθονῶν τόν Κάϊν διά τό πνεῦμα ὅπερ μετέδωσεν εἰς αὐτόν ὁ ἄγγελος τοῦ φωτός Ἐβλίς, ἐξώρισε τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔαν ἐκ τῆς Ἐδέμ. Ὅτι ὁ ζηλότυπος οὗτος θεός εἶχε ζυμώσει ἰλύν διά νά πλάση τόν Ἀδάμ καί τοῦ εἶχε δώσει ψυχήν δουλικήν. Ἐφοβεῖτο δέ τήν ἐλευθέραν καί ἀνεξάρτητον ψυχήν τοῦ Κάϊν. Ὅτι ὁ Κάϊν, ἐξωργισθείς ἐκ τῆς ἀδικίας τοῦ Ἀδωνάϊ, θανάτωσε τόν Ἄβελ, ὁ δέ Ἀδωνάϊ, ὁ θεός ὅστις ἔμελλε νά πνίξῃ τόσας χιλιάδας ἀνθρώπων εἰς τά ὕδατα τοῦ κατα¬κλυσμοῦ, ἐχαρακτήρισε τόν φόνον τοῦ Ἄβελ ὡς ἔγκλημα ἀσυγχώρητον. Ὅτι ὁ ἀμνησίκακος ἀπόγονος τοῦ Κάϊν Χιράμ, υἱός τῶν Πνευμάτων τοῦ Πυρός, καταβάλλει ὅλην του τήν μεγαλοφυΐαν καί ἐνεργητικότητα πρός οἰκοδόμησιν τοῦ Ναοῦ, τόν ὁποῖον ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ Σολομῶντος ἀνεγείρει εἰς τόν ἀμείλικτον θεόν Ἀδωνάϊ, τοῦ ὁποίου τό μίσος καταδιώκει ἀπό αἰώνων τό γένος τοῦ Κάϊν. Ὅτι μετά τήν καταστροφήν τῆς χαλκίνης θαλάσσης, ὁ Χιράμ ἄγεται ὑπό τοῦ προγόνου του Τουβαλκάϊν, ἐν μέσῳ τοῦ πυρός, εἰς τό κέντρον τῆς γῆς, ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ κόσμου, εἰς τό Βασίλειον τοῦ Ἐβλίς (Ἑωσφόρου) καί τοῦ Κάϊν, ἐκεῖ ὅπου παύει ή τυραννία τοῦ φθονεροῦ Ἀδωνάϊ καί γεύονται τῶν καρπῶν τοῦ δένδρου τῆς Ἐπιστήμης. Ὁ Χιράμ εἰσάγεται εἰς τό ἄδυτον τοῦ πυρός καί ὁ Του¬βαλκάϊν τοῦ ἐξηγεῖ τάς ἀδυναμίας καί τά ταπεινά πάθη τοῦ θεοῦ Ἀδωνάϊ, τοῦ μισοῦντος τό πλάσμα του καί καταδικάσαντος αὐτό νά ἀποθνήσκῃ, ὅπως ἐκδικηθῇ διά τά εὐεργετήματα, τά ὁποῖα τά πνεύματα τοῦ Πυρός τοῦ ἐπεδαψίλευσαν. Τέλος, ὁ Τουβαλκάϊν προφητεύει τήν ἐπικράτησιν τῶν ἀπογόνων τοῦ Χιράμ, οἵτινες θά καθιερώσουν καθ' ὅλην τήν γῆν τήν λατρείαν τοῦ Πυρός, καταρρίπτοντες τήν τυρρανίαν τοῦ Ἀδωνάϊ».

Τίθεται λοιπόν τό ἐρώτημα ψεύδεται καί φαντασιώνεται ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος καί πῶς ἡ Μ. Στοά ἐνεπιστεύετο ἐπί 30 ὁλόκληρα χρόνια ἕναν ψεύστην καί φαντασιόπληκτον ὡς Διευθυντήν τοῦ ἐπισήμου ὀργάνου της, εἰς τόν ὁποῖον εἶχε προσδώσει καί τόν ὕψιστον βαθμόν τῆς δῆθεν ἐν τῇ Στοᾶ ἀποκτουμένης «αὐτοβελτιώσεως καί φιλαληθείας» καί ἀκόμη ἐπειδή δέν ἐτόλμησε ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης νά διαψεύσει τό σύγγραμμα τοῦ ἐκλεκτοῦ τῆς Μ. Στοᾶς Κ. Μελισσαρόπουλου ἀρκέστηκε μόνο νά παραθέσει ἐν σελ. 10 «ἀντιπαρερχόμενοι τίς διάφορες ἀπόψεις καί συγγράμματα συγγραφέων τεκτόνων καί μή τά ὁποῖα ἐπικαλεῖται ὁ καθ’οὗ», θεωρῶν ὅτι δι’ αὐτῆς τῆς ἀπομειώσεως διαγράφεται ἡ «ἐσωτερική θεολογική πραγματεία» τῆς Στοᾶς τοῦ 33ου καί ἐπί 30 ὁλόκληρα χρόνια Διευθυντοῦ τοῦ Τεκτονικοῦ περιοδικοῦ ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ Κωστή Μελισσαρόπουλου. Εἶναι ἄκρως ἐνδεικτικό τοῦ τρόπου ἐνεργείας τῆς Μ. Στοᾶς. Ἀντιπαρέρχεται ὅμως ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης καί ἡ «Μ. Στοά τῆς Ἑλλάδος» τά Λάντμαρκς πού εἶναι οἱ 25 Θεμελιώδεις Διατάξεις, νό¬μοι ἤ ἀρχαί, τῆς θρησκείας τοῦ Τεκτονισμοῦ-Μασονίας, πού ὅπως διά μακρῶν ἀναπτύσσεται στό «Τεκτονικόν Δελτίον» (ἐπίσημο ὄργανο τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, τεῦχος ὑπ' ἀριθ. 74-75 Ἰουλ-Αὐγ-Σέπτ.-Ὀκτωβ. 1967, σελ. 281-289), εἶναι τό δογματικό στήριγμα τῆς μασο¬νικῆς θρησκείας καί γι' αὐτό «οὐδεμία ἀνθρωπίνη δύναμις δύναται νά τά θίξῃ ἤ τροποποίησῃ... Ὅ,τι ὑπῆρξαν πρό αἰώνων, θά ἀπομείνωσι διά παντός καί θά ἐξακολουθοῦν νά ἰσχύωσιν, ἐφ' ὅσον ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται καί ὁ Ἐλεύθερος Τεκτονισμός»!

Ἡ μοίρα λοιπόν τῆς Μασονίας εἶναι στενά δεμένη μέ τά 25 αὐτά δόγματα, ἀνάμεσα στά ὁποῖα καί τό ὑπ' ἀριθμ. 3 πού ἀναφέρεται στήν μυστική παράδοση τοῦ Γ΄ Βαθμοῦ (Διδασκάλου) πού καθιερώνει ὡς θεό τῆς Μα¬σονίας τόν Ἑωσφόρο ἤ Σατανᾶ ἤ Διάβολο! Μασονία χω¬ρίς τά 25 αὐτά δόγματα δέν νοεῖται!

Τό ὑπ' ἀριθμ. 3 Landmark εἶναι, γιά τόν λόγο αὐτό, τό κλειδί γιά τήν πλήρη ἀποκάλυψη τοῦ μυστικοῦ τῆς Μασονίας, ὁρίζοντας τά ἑξῆς: «Ἡ παράδοσις τοῦ 3ου. Δέν ὑ¬πάρχει Τεκτονικός Τύπος ἐν τῷ ὁποίῳ νά μή διδάσκο¬νται τά κυριότερα σημεῖα τῆς παραδόσεως ταύτης. Ἄλ¬λωστε, οἱοσδήποτε τύπος, ὁ ὁποῖος θά παρέλειπεν ἤ θά ἐτροποποίει τήν παράδοσιν ταύτην, θά ἔπαυε νά λέγεται Ἐλευθεροτεκτονικός»! Ἡ λατρεία λοιπόν τοῦ Ἑωσφόρου, ὡς θεοῦ τῆς Μασονίας, πού ἀποκαλύπτεται στήν μυστι¬κή παράδοση τοῦ 3ου βαθμοῦ (τοῦ βαθμοῦ τοῦ Διδα¬σκάλου) ἐπιβεβαιώνεται στό ὑπ' ἀριθμ. 3 Landmark, τό ὁποῖο εἶναι ἀπαραβίαστο!

6. Ἐρωτᾶται ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης καί ἡ «Μ. Στοά» τῆς Ἑλλάδος γιατί μέχρι σήμερα δέν ἔχουν τολμήσει νά διαψεύσουν οὔτε μία γραμμή ἀπό τήν μνημειώδη δημοσιογραφική ἔρευνα τοῦ δημοσιογράφου Κ. Τσαρούχα πού προλογίζει ὁ Πρύτανις τῆς ἑλληνικῆς Δημοσιογραφίας Σεραφείμ Φυντανίδης. Δέν πιστεύω ὅτι μπορεῖ κανείς σοβαρά νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὁ Τσαρούχας καί ὁ Φυντανίδης διέπονται ἀπό «μισαλοδοξία, σκοταδισμό, μεσαιωνισμό, φανατισμό καί φονταμενταλισμό»; Τί ἔχει νά πεῖ ἡ «Μ.Στοά» στήν ἀποκάλυψη τοῦ Κ. Τσαρούχα ὅτι ἐνεργεῖ ὡς παράρτημα τῆς Μπέν Μπερίθ (Μεγάλης Δρυός) τῆς Οὐάσιγκτον βασικοῦ πυλώνα τοῦ Διεθνούς Σιωνισμοῦ;

7. Ὅσον ἀφορᾶ στό λόγο καί τήν αἰτία πού κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐγώ ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις ἐκινήθην κατά τοῦ δολίου συστήματος τοῦ Τεκτονισμοῦ δέν εἶναι ἀσφαλῶς ἡ ἰδιοτέλεια πού μοῦ ἀποδίδει ὁ «Μ. Διδάσκαλος καί ἡ Μ. Στοά» ἀλλά ἡ ποιμαντική μου ἀγωνία διά τό ἐμπιστευθέν μοι ποίμνιον ἐφ’ ὅσον στήν Μητροπολιτική μου δικαιοδοσία λειτουργοῦν τήν στιγμή αὐτή 15 Μασονικαί Στοαί, δηλ. 15 «Ναοί» λατρείας τοῦ Ἑωσφόρου. Γνωρίζει ἄλλωστε καλῶς ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης ὅτι δέν ἔγινα Κληρικός ἐξ ἀνάγκης οὔτε ἐσπούδασα τήν Νομική ἐπιστήμη ἐργαζόμενος ὡς ἀστυφύλαξ ὡς ὁ ἐν λόγῳ καί ἑπομένως δέν ἔχω καμμία πρόθεσι αὐτοπροβολῆς διότι ἡ ἐν ἐμοί Ἐλπίς εἶναι μείζων τῶν τοῦ κόσμου φαιδρῶν πραγμάτων.


Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ



Μπορείτε να διαβάσετε τα εξώδικα εδώ
* -Υπογράψτε την Ομολογία Πίστεως Εδώ - Διαβάστε τα πορίσματα της Ημερίδας « ‘’Πρωτεῖο’’, Συνοδικότης καί Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας» - Δείτε το χαιρετισμό του Αρχ. Αναστασίου Μετεωτίτου

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails